Hola chicos y chicas,
Het is weer tijd voor een update, dit keer vanuit Santiago - hoofdstad van Chili. Voor degene die nu een kaart er bij pakt kan zien dat het een behoorlijk stuk noordelijker is dan de vorige keer.
Al lijkt het nog maar een piepstukje op de gehele kaart van Zuid Amerika. Maar geloof me, ik heb weer heel wat bussen urenlang van binnen mogen zien om hier te zijn. Kortom: veel gezien, beleefd en
te vertellen.
De vorige blog schreef ik vanuit Ushuaia - el fin del mundo. Heb daar uiteindelijk een erg leuke tijd gehad. Veel verschillende leuke mensen ontmoet en daar verschillende dingen mee gedaan. Van
walks tot een cerveza del Beagle in de Irish pub.
Vervolgens ben ik via een korte tussenstop in El Calefate doorgetrokken naar Puerto Natales. M'n eerste echte plek in Chili. In Puerto Natales zelf is - afgezien van wat leuke restaurantjes- geen
bal te beleven. Toch komen hier duizenden toeristen omdat het de uitvalsbasis is naar National Parc Torres del Paine. Degene die vorige keer gegoogled hebben zien de jaloersmakende plaatjes
misschien nog voor zich. Torres del Paine is een enorm natuurpark waar je vooral trekkings kan doen. De meest populaire is de W-trek van 5 dagen in de vorm van een W, dus vandaar de naam. Volgens
iedereen moet het een geweldig avontuur zijn, dus ook ik moet dat natuurlijk gedaan hebben. De meeste mensen sjouwen tijdens de W een heel overlevingspakket mee inclusief tent, slaapzak en eten om
ook gratis te kunnen kamperen in het park. Maar de meeste lopen ook samen en kunnen zo het gewicht wat verdelen. Helaas had ik geen buddy en na een paar van die loodzware rugzakken gevoeld te
hebben besloot ik voor de semi-prinsessen optie te gaan om het wel leuk te houden. Deze semi-prinsessen optie is het huren van een opgezette tent en slaapzak in het park. Zo hoefde ik 'alleen' een
kookset, eten en kleding voor die 5 dagen mee te nemen. En ik heb 5 dagen mogen ervaren dat dat toch ook best een gewicht is ;). De W lopen zonder buddy is geen enkel probleem. Verdwalen is
onmogelijk aangezien er maar 1 pad is en er heel veel mensen lopen. Dus ook aan gezelschap geen gebrek omdat iedereen min of meer hetzelfde doet. 'S avonds tijdens het koken zit je gezellig te
kletsen met mensen van over de hele wereld. Stel je overigens niks voor bij het woord koken, want alles wat je eet moet je ook meeslepen dus zo heb ik 4 avonden rijst gegeten zonder vlees, groente
of een fatsoenlijk sausje. Back to basic.
Het is verder erg lastig om beschrijven wat de W tocht nou precies is, behalve dat het één groot avontuur is en je 5 dagen in een geweldig landschap bent. Van azuurblauwe meren, tot gletsjers en
geweldige uitzichtpunten over de valleien. De tocht op zich is goed te doen qua zwaarte en afstanden. Maar vooral de weersomstandigheden kunnen het van een leuke tot een helse tocht maken. Zo heb
ik tijdens het lopen windstoten gehad waarbij je je letterlijk vast moest klampen om niet om te vallen maar ook een heerlijk zonnetje. Één dag - uiteraard de dag met de meeste km af te leggen - was
echt een overlevingstocht. Die dag heeft het eigenlijk alleen maar geregend, gehageld en/of gesneeuwt. Nou zijn we in NL aardig wat gewend, maar als je de hele dag over stenen moet klimmen, door
rivieren moet lopen, enorme plassen over moet zien te komen en compleet doorweekt bent wordt het toch op een gegeven moment écht zwaar. En om het verhaal compleet te maken heb ik toch de conclusie
moeten trekken dat ik mn wandelschoenen te klein heb gekocht. Waar in Ushuaia nog een voorzichtige blijdschap was naar die dingen heb ik ze hier vervloekt, gehaat en ging ik nog liever op slippers
verder lopen. Zeker omdat er op dag 2 al een mega blaar op mn hiel zat en mn voeten zo opgezet waren dat ik de schoenen nauwelijks meer aan kreeg. Je weet zeker dat je je niet aanstelt als mensen
's avonds zeggen 'oh my god, your feet look terrible, do you need anything?'. Ik durf te zeggen dat ik weet hoe die chinezen met die opgebonden voeten zich voelen.
Maar, na die 5 dagen kan je wel met een oprecht gevoel zeggen dat je de W 'gesurvived' hebt. En uiteindelijk is alle inspanning het meer dan waard als je op het einde de 3 Torres bergen ziet met
een azuurblauw meer en een condor (=roofvogel) er tussendoor ziet vliegen. Geweldig! Een must do dat Torres del Paine.
Nadat ik weer veilig in Puerto Natales aangekomen was ben ik doorgegaan naar El Calefate (Argentinië). Daar stond het volgende natuurwonder te wachten: gletsjer Perito Moreno, geloof de 3 na
grootste gletsjer ter wereld. Ondanks dat mn voeten zich nog in hun helingsproces bevonden na de W besloot ik om een 'mini-trekking' op de gletsjer te doen. Het woord 'trekking' is erg groot voor
dat wat het nou eigenlijk was, maar in dit geval niet erg. Met van die ijzers met punten onder je schoen (crampions) wandel je in een groep over een stukje van de gletsjer. Toch wel erg speciaal om
er zo op te staan en het helder blauwe ijs van de gletser te zien. Maar het meest indrukwekkende is wel dat de Perito Moreno een enorme bewegende gletsjer is. Iedere dag beweegt het 2 (of 3?) meter
met als gevolg dat het aan alle kanten kraakt en er zo nu en dan enorme stukken van de gletsjer af brokkelen. Ik denk dat het misschien zowel qua formaat als geluid hetzelfde is met het instorten
van een flatgebouw. Heel bizar om mee te maken en na een tijdje wordt het een soort spel om te ontdekken waar het gekraak vandaan komt en waar er misschien minuten later weer een instorting komt.
En als er dan weer een stuk instort volgt er een soort tsunami op het meer waar de gletsjer in eindigt en dus ook overal ijsblokken in liggen. Uren kan je er naar blijven kijken zonder je te
vervelen. Perito Moreno mag van mij in ieder geval absoluut op het lijstje natuurwonder blijven!
En om in de buurt van deze speciale plek toch een spoor van mezelf achter te laten ben ik 'per ongeluk' mn wandelschoenen vergeten in het hostel. Uiteraard wel nadat ik nieuwe heb gekocht. Je kan
je voorstellen dat ik de oude nog geen enkel moment gemist heb ;).
Na El Calefate volgde een 31uur durende busreis naar Bariloche in het Lake District van Argentinië. Bekend van Willy en Max die hier de nodige wintersporttripjes hebben gemaakt. Het lijkt in dit
gebied ook echt alsof je in de Alpen bent. Overal zijn van die duitse houten huizen en op het mainsquare van Bariloche kan met een St. Bernard hond op de foto (waarom? Geen idee). In de omgeving
zijn veel luxe hotels en resorts te vinden. Nietsvermoedend ben ik blijkbaar bij de meest bekende (hotel Llao Llao) naar binnen gestapt met de vraag of ik even mocht plassen. Dat ging dus mooi niet
door en ik moest maar naar een 'public toilet'. Kinderachtig dacht ik nog, maar later begreep ik waarom aangezien oa de president daar regelmatig een nachtje door brengt.... Helaas lag er in
Bariloche geen vlokje sneeuw, maar er blijven genoeg leuke dingen over. Met de skilift naar boven en zonnen met een biertje of een wandeling naar uitzichtpunten op allerlei meren in de omgeving
bijvoorbeeld. Het hostel waar ik zat was ook erg leuk dus veel met mensen samen ondernomen. Zo ook een roadtrip naar alle meren in de omgeving met een gehuurde auto met 2 belgen, een NL-er en
Zwitser. Een perfecte dag.
Na 5 dagen Bariloche heb ik weer de overstap naar Chili gemaakt naar Puerto Varas aan de voet van de vulkaan Osorno. Maar dat bleek toch wat meer uitgestorven te zijn als ik had verwacht. Het
hoogseizoen is hier bijna over en dus ook minder te doen. Ik zou dagen moeten wachten tot ik een leuke tour kon ondernemen. En toen bleek dat mn hostel ook een suffe duitse kolonie bleek te zijn
met 2 hele grote enge honden en klassieke muziek dacht ik: wegwezen! Dus snel de volgende ochtend door naar Pucón.
Pucón ligt aan de voet van de vulkaan Villarica en daar draait ook bijna alles om. En..... laat die nou net 3 weken geleden uitgebarsten zijn sinds tientallen jaren. En om het verhaal wederom
compleet te maken was de Villarica de dag dat ik aan kwam wéér opnieuw actief waardoor er mogelijk in een van de volgende dagen een eruptie zou kunnen volgen. Klinkt gevaarlijk, maar het was
absoluut veilig in Pucón en voor het geval er een eruptie zou komen moesten we een tasje klaar hebben staan. Maar helaas, ondanks dat de vulkaan 5 dagen bleef roken is er geen nieuwe eruptie
geweest in de tijd dat ik er was. Had een mooi verhaal en fotoserie kunnen worden. Ondanks dat de vulkaan niet mee deed heb ik in Pucon een super tijd gehad. Van tevoren was ik al gewaarschuwd dat
iedereen hier langer blijft dan gepland vanwege de fijne sfeer en gave dingen om te doen. En zo was het precies. In het hostel was een perfecte ontspannen sfeer waar iedereen met iedereen om ging.
Zo ontstonden er spontane bbq's, was het lekker hangen op het strand maar ook de plaatselijke bar is ons niet ontgaan. Naast ontspanning moest er natuurlijk ook gewerkt worden, want ondanks dat de
Villarica vulkaan niet te beklimmen was kon er wel een andere vulkaan beklommen worden. Pittige tocht maar een geweldige ervaring als je eenmaal op de top staan en een enorme krater met gletsjer
ziet. En als je je omdraait een rokende Villarica vulkaan die boven de wolken uit komt. In 1 woord: wauw. Daarnaast ben ik gaan 'hydrospeeden' waar je met een soort bodyboard een wilde rivier mee
af daalt. Hilarisch.
Ondanks dat ik in Pucon aan een natuur'ramp' ben 'ontsnapt' blijft er toch nog 1 ramp bestaan: spaans spreken. Ik denk dat ik dit onderwerp voortaan ook maar niet meer op neem in mn blog. Geloof
me, ik doe nog steeds mijn best, maar het ????-gehalte blijft toch erg hoog. Zeker in Chili waar mensen met een vreselijk accent schijnen te spreken (ik hoor het verschil nauwelijks want ik versta
toch maar enkel woordjes). Desondanks red ik me toch aardig, maar wie weet is een extra lesje op een later moment geen overbodige luxe. Tot die tijd blijf ik proberen en (hoogstwaarschijnlijk) hele
rare dingen uitkramen.
Goed, dat was weer een behoorlijk verhaal maar daar ontkom je niet aan met zoveel moois. Bedankt voor alle leuke reacties op de vorige blog. Ik blijf mn best doen om het bij te houden! Tot de
volgende blog....
Liefs, Leonie
