Hoe is het in het zonovergoten Nederland? Hoewel ik me momenteel zo goed als op de evenaar bevindt hebben jullie gewoon beter weer. Maar, geen geklaag, mijn omstandigheden zijn ook niet bepaald verkeerd ;).

Het is alweer tijd voor de (ongeveer) maandelijkse update, dit keer vanuit Quito, de hoofdstad van Ecuador. Raar maar waar, al het één na laatste land voor de eindbestemming Colombia.... Time flies when you're having fun!

Terug naar het einde van de laatste blog: Lima. Na het vele reizen in de weken ervoor had ik in Lima veel behoefte aan even geen bus, tas in- en uitpakken en onderweg zijn. De ideale plek om dat te doen was Mancora, een klein dorpje in het noorden van Peru aan de kust. Naast de perfecte plek om lekker bij te komen aan het strand ook een ideale plek om surfen of kitesurfen te leren. En laat dat laatste nou net op mijn zogenaamde 'bucketlist' staan. Dus ik besloot diep in de buidel te tasten voor een aantal lessen. Wat als beginner gelijk stond aan heeeeel veel zand en zeewater happen, een aantal metershoge lanceringen/crashes maar ook heel veel plezier. To be continued in Nederland dus. Naast kitesurfen, zon en strand heb ik in Mancora helaas ook afscheid moeten nemen van m'n andere reisgenoot. Een officieel van een tijdperk van een goed reisteam met z'n 3tjes.

Dus na een week in Mancora stonden mijn trouwe vrienden grote en kleine rugzak er weer alleen voor om verder naar Ecuador te gaan! Vamos! Na de meest oncomfortabele en hete nachtbus ooit kwam ik aan in Cuenca. De 3e grote stad in Ecuador waar ik positief verrast werd door de mooie oude stad en de omgeving (Cajas national parc). Toevallig was het die week ook Semana de Santa waardoor er iedere avond een parade en vuurwerk was op het mainsquare. Heerlijk om naar te kijken.

Na een paar dagen in Cuenca was het tijd om weer af te dalen naar zee(niveau). Naar Montañita welteverstaan. Opnieuw een goeie plek om te surfen en met een vers gemaakte Mojito op het strand te zitten. Daarnaast bleek Montañita het Zuid Amerikaanse Lloret del Mar te zijn inclusief een 'cocktail alley', all day happy hours en proppers. Aangezien ik 10 jaar geleden genoeg van dit soort vakanties heb gehad vond ik het allemaal wel welletjes op de cocktail alley en ben na een paar stranddagen vertrokken uit Lloret, uhh Montañita.

Volgende bestemming was Baños, weer in de bergen van Ecuador. Een avontuur op zich om er te komen met 3 verschillende bussen. Overigens is het hier heel normaal dat je ergens op kilometers afstand van je bestemming ergens langs de snelweg uit de bus wordt gegooid. Als je vervolgens vraagt waar je heen moet wordt er in een (wat mij betreft) willekeurige richting gewuifd met de mededeling 'daar ergens'. Als je dan bij 'daar ergens' bent, wuift de volgende persoon in de compleet tegenovergestelde richting of het is op het totaal betekenisloze begrip 'op de hoek'. En nee, dat ligt niet aan mijn jip-en-janneke Spaans. Gelukkig was ik tijdens de rit naar Baños samen met een ander dus samen vloeken en zoeken is altijd fijner. Eenmaal in Baños aangekomen bleek het een schattig dorpje te zijn waar je allerlei outdoor dingen kon doen. Daarnaast was de bergachtige omgeving ook prachtig met de groene heuvels en vulkaan op de achtergrond. Al fietsend, schommelend en canyoning-end heb ik me er prima vermaakt. Ook heb ik me aan de zowel Peruaanse als Ecuadoriaanse locale dish gewaagd: Cuy. Alias cavia. Inderdaad, Cavia. Once in a lifetime zullen we maar zeggen. Onder datzelfde motto besloot ik in Baños vrij spontaan om tóch maar een ticket naar de Galapagos te boeken voor 1,5 week later. Zoveel mooie verhalen gehoord van anderen die er net geweest waren dat ik eeuwig spijt zou krijgen als ik niet zou gaan. Verderop lees je waarom ik absoluut geen spijt heb van deze spontane afslag.

Na Baños vervolgde ik mijn reis naar Latacunga, waar ik opnieuw langs de snelweg uit de bus werd gegooid. Latacunga? Daar ergens! Ciao Amiga! Leve de taxi's die me uiteindelijk naar Latacunga hebben gebracht. Vanuit hier ben ik de Cotopaxi vulkaan op gegaan. Dit keer niet voor een overlevingstocht naar de top, maar gewoon voor een kleine hike van een uurtje op een 'bescheiden' 4800 meter. Een uurtje ademhappen dus. Naast Cotopaxi ben ik een dag naar het Quillotoa lake geweest. Een gigantisch meer in de krater van een vulkaan. Een plaatje. In een van de plattelandsdorpjes bij Quillotoa bleek dezelfde dag een festival te zijn. Dus dat moest natuurlijk ook bekeken worden. Festivals staan hier meestal gelijk aan locals in hun traditionele kleding liters bier en zelfgestookte sterke drank naar binnen gieten. Kortom, iedereen staat te wankelen en je ziet de een na de ander compleet laveloos door hun man, vrouw of kinderen naar huis afgevoerd wordenom 3 uur's middags. En zo ook op dit festival waar we als blonde reuzen natuurlijk een goed slachtoffer waren voor de (dronken) locale bevolking om te 'dansen' of een foto. Naast de dansvloer was er ook een geïmproviseerde arena waar stierengevechten werden gehouden. Wat zoveel inhield dat iedereen de arena in mocht springen om het duel met de stier aan te gaan. En dat in combinatie met de rijkelijk vloeiende alcohol... Regelmatig dachten we; dit gaat fouhout! Maar wonder boven wonder geen ongelukken gezien.... Of de rest van de middag, avond en festivalweek ook zonder kleerscheuren is verlopen is natuurlijk de vraag..

Na deze avonturen ben ik doorgereist naar Otavalo, waar iedere zaterdag een enorme markt is waar alle indigenous people hun handicrafts komen verkopen. Shoppingtime dus! Helaas beperkt de ruimte in mn backpack zich momenteel op een nulpunt, maar desondanks kwam ik op het meest onhandige besluit om een deken te kopen. Waar ik dus nu nog 1,5 maand mee moet slepen en mn backpack officieel tot reusachtig maakt. Maar mooi is hij wel! In Otavalo was het ook de langste (of aan deze kant van de wereld de kortste) dag van het jaar; 21 juni, birthdaytime! Toevallig waren er meerdere mensen die ik eerder had ontmoet ook dat weekend in Otavalo dus uiteindelijk met een behoorlijk groepje verjaardagsborreltjes gedronken en een leuke avond gehad. Inclusief een echte Piñata die ik kapot mocht slaan en slingers + ballonnen op mn kamer. Heel erg leuk en voelde me zowaar jarig aan de andere kant van de wereld. Ook uit Nederland nog bedankt voor alle felicitaties!

Naast mijn verjaardag was er nog meer feest in Otavalo want het Inti Raymi festival begon dezelfde dag en duurt een week of drie. Inti Raymi is een spiritueel festival voor de locale bevolking met veel muziek, dans, parades, sjamanen en rituele baden in een waterval. En zowaar geen laveloze bevolking bij dit festival. Erg leuk om dat ook nog even mee te krijgen!

Na Otavalo kwam Quito, de hoofdstad, op de route. Niet de meest veilige stad, maar wel een mooi oud historisch centrum om te ontdekken. Én vlakbij Quito ligt 0'0'0', el Mitad del Mundo, de Evenaar! Hoewel het reusachtige monument per ongeluk 300m naast de evenaar is gebouwd is er OP de evenaar een schattig museum waar ze je allerlei proefjes laten zien. Zoals de verschillende draairichting van het water in de afvoer op noordelijk- en zuidelijk halfrond (ja, het is echt zo). Verder was er in Quito weinig te beleven, maar... gelukkig stond de Galapagos op me te wachten!

Zucht... De Galapagos.. Paradijs. Ik denk dat dat toch de beste beschrijving is. In totaal ben ik er 8 hele dagen geweest op de 3 grote eilanden (Santa Cruz, Isabella en San Cristobal). En wat ik daar gezien heb? Prachtige blauwe zee, witte stranden, mega turtles op land en zee, iguanas, flamingo's, haaien, hamerhaaien, enorme roggen, prachtige gekleurde vissen, eindeloos veel zeehonden en (!) zeepaardjes. En nee, geen nieuwe variant op Darwin's evolutietheorie bedacht, daar was ik te druk voor met snorkelen.

Nu, weer terug uit het paradijs, staat het volgende avontuur te wachten: Colombia! Morgen vlieg ik vanuit Quito naar Bogota om daar de laatste weken rond te reizen. Met als afsluiter een boottrip naar de San Blas eilanden (Panama) om vervolgens om11 augustusvanuit Bogota weer naar huis te gaan. Een datum die nu toch wel heel dichtbij begint te komen. Dus de komende weken extra bewust blijven genieten want... Time flies when you're having fun!

Liefs, Leo