Hola chicos y chicos,
Blog numero cinqo! En nu vanuit de hoofdstad van het volgende land op de lijst: Lima, hoofdstad van Peru. In vergelijking met de vorige blog op de kaart weer vele kilometers naar het Noorden en
zo'n 3800 meter lager in termen van zeeniveau. Dit keer geen alfabet maar een chronologisch plaatje van de avonturen van afgelopen weken.
Tijdens het schrijven van mn vorige blog was ik in La Paz (Bolivia). Onderweg had ik veel negatieve verhalen over La Paz (oa onveiligheid) gehoord, maar in tegenstelling tot deze verhalen heb ik
juist mijn ogen uit gekeken naar het 'echte' Boliviaanse leven in deze drukke stad middenin de Andes. Een chaos van onafgebouwde huizen, vrouwen in traditionele kleding, oneindig veel kraampjes,
schreeuwende mensen en razend verkeer. Kortom, geen ontkomen aan alle indrukken. La Paz was tevens uitvalsbasis voor meerdere trips en ook ontmoette ik daar weer 2 meiden die ik eerder al had leren
kennen in Sucre (Nina & Africa - NL & Canada). Ook zij hadden het plan om vanuit La Paz naar de Boliviaanse jungle te gaan, dus onder het motto 'hoe meer zielen hoe meer vreugd' besloten we
samen te gaan. Om de 20uur op onverharde bergwegen te vermijden namen we het vliegtuig naar Rurrenabaque met de airline van het Boliviaanse leger welteverstaan. Op het kleinste vliegveld waar ik
ooit ben geweest (vrij rondlopen op de start- en landingsbaan was geen probleem) landde we in de jungle waar eindelijk warme temperaturen en zuurstof op ons af kwamen. Heerlijk na die kou en
hoogte! Vanuit Rurrenabaque zijn we 3 dagen de jungle in geweest, wat zoveel inhoud als 3 dagen op enge beestenjacht vanuit een bootje. Alsof we in een aflevering op Discovery of National
Geographic zaten. Apen, toekans, pink dolphins, luiaard (!), heel veel vogels en krokodillen: check. Piranha vissen: check. Levend opgegeten door muggen: dubbeldubbelcheck. Ander interessant
observatiemateriaal waren de 5 Engelsen die bij ons in de boot zaten. Over het algemeen zijn Engelse backpackers leuk volk, maar bij een klein deel vraag je je af waarom ze überhaupt een reis
maken. Het enige wat ze zien is de binnenkant van de bar en/of hun hostelkamer. En jawel, juist 5 personen uit dit stereotype zaten bij ons in de boot voor de gehele 3 dagen. Op dag 1 viel er één
na een halve fles wiskey uit de boot en onderling was het een inspiratieloos gezeur over alles waar over te klagen viel. De hitte, de boot, het eten, de regen, het niet kunnen vangen van een
Piranha, het niet zien van een beest etc etc. Achteraf hebben we er veel lol om gehad, maar tijdens de trip konden we ze af en toe wel schieten.
Na de jungle zowel letterlijk als figuurlijk overleefd te hebben vlogen we terug naar La Paz. Weer terug volgde de volgende uitdaging: de Deathroad. De naam zegt het al: dangerzone! De Deathroad is
een weg in de bergen rondom La Paz die zijn naam heeft te danken aan een groot aantal dodelijke ongelukken van auto's/bussen die de afgrond in zijn gestort (tussen 200/300 doden per jaar volgens
wikipedia). Op de weg kunnen 2 auto's elkaar op een paar cm na passeren waarbij een misser betekend dat je honderden meters in de afrond ligt. Inmiddels is er een nieuwe en veiligere weg gebouwd
waardoor de 'deathroad' nu een toeristische attractie is om te downhill mountainbiken. Op eigen risico en wetende dat ook met fietsen al de nodige doden zijn gevallen. Desondanks moest ik als
inwoner van onze fietsnatie die Deathroad natuurlijk trotseren. Met een speciale fiets, beschermende kleding, helmpje en een gids die continu nare verhalen over ongelukken vertelde gingen we met
knikkende knietjes op pad. En wat een avontuur! Zonder te trappen ongeveer 120km naar beneden suizen op deels verharde en onverharde weg. Dankzij de adrenaline, snelheid en je focus op de weg besef
je nauwelijks dat een meter naast je de wereld een paar 100 meter recht naar beneden gaat. Eenmaal veilig beneden proosten we op de goede afloop en valt er toch stiekem wel een spanning van je
schouders af dat je het overleefd hebt.
Na La Paz namen we de lokale minibus naar Copacabana aan Lake Titicaca. Een enorm groot meer op de grens van Bolivia en Peru en uniek vanwege de hoge ligging (3900m) van dit formaat als meer.
Vanuit Copacabana namen we de boot naar Isla del Sol, een eiland middenin het Lake Titicaca. Isla del Sol is een prachtig eiland waar landbouw op de Inca terassen nog volop beoefend word en men met
een ezeltje de oogst van het land haalt. Terug in de tijd dus, net als trouwens het meeste van Bolivia en Peru. Om het hele eiland goed te zien zijn we van noord naar zuid en andersom gaan hiken.
Vanwege de hoogte een pittige tocht, maar met geweldige uitzichten over het eiland en het meer. Na deze relaxte dagen op Isla del Sol zijn we via Copacabana, doorgereisd naar de Peruaanse kant van
Lake Titicaca: Puno. Onderweg dus de grens overgegaan en afscheid moeten nemen van het geweldige Bolivia. Vanuit Puno zijn we de Peruaanse kant van het Lake Titicaca op gegaan om de Uros floating
Islands te zien (zie plaatje vrouw+boot boven de blog). Floating islands zijn handgemaakte eilanden van riet waar ongeveer 2 a 3 families op wonen. Alles (huizen, boten, bedden) is gemaakt van riet
en de families zijn zo goed als zelfvoorzienend. Vol geluk leven ze op dit minimaal aantal vierkante meters midden op het water. Ik zou er gek worden.
Vanuit Puno namen we vervolgens de nachtbus naar Cuzco. Alias Gringolandia. Na weken leven op lokaal streetfood en toerisme in de kinderschoenen was de cultuurshock bij het aankomen in Cuzco
compleet: een mainsquare met Mac Donalds, KFC én een Starbucks. En een heel ander publiek: van jong tot oud, van chinees tot amerikaan en vooral heel veel toeristen met overduidelijk ongebruikte
hike kleding en onbevlekte hike schoenen. Allemaal (te) goed voorbereid op Machu Picchu, de hoofdattractie vanuit Cuzco.
Om het onszelf niet te makkelijk te maken besloten we om de Salkantay trek te boeken. Een 5-daagse hike van 85km die eindigt in Machu Picchu. Een bekend alternatief voor de Inkatrail. De Salkantay
bleek een schot in de roos mede vanwege een enorm leuke groep ('de sexy lama family') met wie we gelopen hebben. Ondanks de vele verhalen over de zwaarte van de Salkantay bleek het goed te doen.
Alleen op dag 2 is het langzaam afsterven op weg naar de top op 4600m. Maar uiteraard een kick als je er op staat! De andere dagen waren vooral lang, maar gelukkig vlak of dalend. Omdat je zoveel
daalt verandert het landschap van sneeuw en lord of the rings achtig landschap naar jungle door de dagen heen. Als afwisseling op het lopen was er aan het einde van de dag een welverdiende
hotspring en pisco sour rond het kampvuur in de avond. Aan het einde van dag 4 kwamen we aan in Aguas Calientes, het opnieuw mega toeristische dorpje aan de voet van Machu Picchu. Op dag 5 ging om
4uur de wekker om in het donker de laatste opdracht van de Salkantay te voltooien: het beklimmen van de trappen naar Machu Picchu om als een van de eerste daar aan te komen na zonsopkomst. 1800
tredes stijl hoog, ik dacht dat ik dood ging. Geen vakantiehuis in Machu Picchu voor mij. Maar samen met de Sexy Lama Family wel trots op onze prestatie van het uitlopen van de Salkantay eenmaal
aan de poort van Machu Picchu om 5u 's ochtends. Machu Picchu was verder erg indrukwekkend om te zien. Zo groot, zo slim gemaakt en zo oud. Maar ook zo toeristisch.... Na de hele dag in Machu
Picchu rondgelopen te hebben namen we de 1800 tredes weer naar beneden (heerlijk) en uiteindelijk de trein en bus terug naar Cuzco.
Na de Salkantay hebben we nog even de tijd genomen om bij te komen in Cuzco. Massage, smoothies en relaxmodus! Want de volgende stop zou opnieuw hiken worden. Na de recovery namen we de nachtbus
naar Arequipa, de 2e grootste stad in Peru. Vanuit Arequipa kan je de Colca Canyon doen. De Colca Canyon is de diepste canyon ter wereld met 'de oasis' op de bodem van de canyon. Aangezien we goed
ingelopen waren besloten we een hike te doen waar je op dag 1 stijl omlaag naar de bodem loopt en op dag 2 weer stijl omhoog. Dus: dag 1 een aanslag op je knieën en dag 2 een aanslag op je conditie
(en humeur tijdens het lopen). Onderweg mooie uitzichten over de canyon, de dorpjes en de rivier op de bodem. Een gave tocht en weer trots als de top gehaald is. Maar ook mezelf beloofd dat het
voorlopig even klaar is met hiken aangezien het een behoorlijke overdosis begint te worden. Overigens zagen we in de canyon ook meerdere Condors, de 2 na grootste vogel ter aarde. Bizar hoe groot
die gevaartes zijn, alsof je naar Jurrasic Parc zit te kijken.
Na Arequipa en de Colca Canyon zijn we kort gestopt in Huacachina. Opnieuw een stop op de gringotrail in Peru waar sandboarden en dunebuggy rijden de trekpleisters zijn. Dus gringo als we zijn
moesten we dat natuurlijk ook doen. Inmiddels een week later komt er nog steeds zand uit mn oor van het sandboarden en een enorme blauwe plek van de dunebuggy. Na Huacachina hebben we opnieuw een
korte stop gemaakt in Paracas om Islas Balistas te zien, alias de poor mans galapagos. Grappig om te zien, maar kan me niet voorstellen dat het vergelijkbaar is met de Galapagos. Een beetje een te
grote naam als je het mij vraagt. Dezelfde dag zijn we doorgereden naar Lima.
In Lima verblijven we in de buurt Miraflores. Een van de rijke buurten in de stad met veel leuke winkeltjes, restaurantjes en cafeetjes. Alsof je weer even 'thuis' komt. Ons hostel zit vlakbij het
strand dus de eerste poging tot surfen is al gedaan (met wisselend succes). Na het vele reizen en hiken is Lima ook een fijne plek om even 'bij te komen'. Onderandere in de vele restaurantjes waar
we het lokale eten en drinken ontdekken: Cerviche, Anticuchos en Pisco. Heerlijk! Lima is tegelijkertijd ook een stad van tegenstellingen met arm en rijk. Ga je een aantal wijken buiten De hippe en
dure wijken dan zie en voel je de armoede. Een deel van deze mensen zullen zich nog geen koffie bij een hip tentje kunnen veroorloven....
Na Lima zal het plan zijn om door te reizen naar het noorden van Peru: Mancora. Tijd voor nog meer surflessen en relaxen op het strand!
Zoals jullie kunnen lezen is het meeste geschreven in de 'we' vorm. Samen met Nina (NL) en Africa (Canada) heb ik deze hele route afgelegd. Een enorm leuke tijd met veel hilarische momenten. Helaas
komt aan al het leuks een eind omdat beide naar huis vertrekken binnen nu en aantal dagen. Dus binnenkort staan mn backpack en ik er weer 'alleen' voor om nieuwe mensen te ontmoeten en avonturen te
beleven.. Hoewel ik aan de ene kant nog zeeën van tijd heb gaat de tijd toch anderzijds nu ook behoorlijk snel. Buenos Aires en Patagonië lijken wel een eeuw geleden. En zo verschillend van het
huidige deel van Zuid Amerika. Bij deze verbied ik iedereen de vraag 'wat was het mooiste wat je hebt gezien' te stellen, want het is onmogelijk om te vergelijken en/of te kiezen. Wetende dat er
nog meer volgt de komende 2,5 maand..
Nou, dat was de update van afgelopen tijd weer. De zomer in NL is als het goed is begonnen, dus geniet van het mooie weer, bbq's en terrasjes! Tot de volgende blog...
Liefs, Leonie
