Het is raar maar waar: de laatste blog.Morgenochtendvroeg (Colombia time) vlieg ik vanuit Bogotá naar Amsterdam. Het sprookjesboek moet dan (helaas) voor onbepaalde tijd weer dicht. Maar niet voordat de laatste blog is geschreven!

Terug naar het einde van mijn vorige blog: Quito. Vanuit hier vloog ik naar Bogotá, wat natuurlijk weer niet zonder slag of stoot ging. El Papa besloot namelijk dezelfde dag aan te komen voor een bezoek aan Ecuador. En aangezien heel Ecuador een glimp op wilde vangen van El Papa stond de hele stad op zijn kop. Alle wegen van en naar het vliegveld werden al zo'n 6 uur voor zijn aankomst afgesloten waardoor ik zo'n 7u voor mn vlucht op het vliegveld moest zijn! Ja, op dat moment was ik even niet zo'n fan van die ouwe baas en zn status in Zuid Amerika. Maar eenmaal aangekomen in Bogotá werd ik verrast door een stad die behoorlijk modern is, maar waar je tegelijkertijd de armoede ziet door de vele daklozen op straat. Een goede manier om de stad te leren kennen was de 'Bogota bike tour' waarbij je op je fietsje ook de minder toeristische delen van de stad ziet. Zoals het red light district en een spelletje Colombiaanse Tejo in een lokale bar, en tevens gaf de tour veel info over de geschiedenis en huidige ontwikkelingen van Colombia. Overigens is het - op enkele jungle delen na - helemaal veilig om in Colombia te reizen. Ik heb me er nooit onveilig gevoeld, maar wel zie je dat de conflicten met oa de FARC nog niet op zijn gelost. Overal zie je veel politie en leger met enorme geweren rondlopen, ook wordt je regelmatig gecontroleerd op je visum en identiteit. Vrijwel heel Colombia wil graag een betere toekomst na jaren van geweld en criminaliteit in het land en mensen zijn dan ook enorm blij en behulpzaam naar toeristen.

Na Bogotá ging de reis door naar Salento. Een klein cowboydorpje in de bergen van 'La zona cafetera' oftewel, de koffieregio. Mijn hostel was een oude boerderij met uitzicht op een prachtige vallei met iedere avond een gezamelijke maaltijd. Er werden zelfs Yoga lessen gegeven. Naast deze absolute rust was het hostel ook een prima uitvalsbasis om twee verschillende koffieplantages te bezoeken en te hiken in de Cocora Valley tussen de metershoge waxpalms. Een prachtige hike!

Na een aantal dagen van de rust genoten te hebben in Salento was het weer tijd voor een grote stad: Medellin. Tot ongeveer begin 2000 nog een van de gevaarlijkste steden ter wereld vanwege de drugscartels, geweld en criminaliteit. Zo was Pablo Escobar born, raised en vermoord in Medellin (ja, ik heb zelfs de dakpan met zijn bloed in het politie museum mogen zien). Na veel verandering is het grootste deel van Medellin veilig en de metro is het symbool van de vooruitgang en tevens grote trots van de inwoners van Medellin. Kortom, een zeer boeiende stad met genoeg en voelbare geschiedenis. Vanuit Medellin ben ik ook voor een dagje naar Guatapé gegaan, een kleurrijk dorpje met vlakbij een enorme rots die je kan beklimmen voor een tof uitzicht over een meer met allemaal kleine eilandjes.

Na Medellin heb ik de (laatste van deze reis!) nachtbus genomen naar Santa Marta. Ook deze reis was weer interessant aangezien de airco de hele nacht op full speed stond en de bus veranderde in een rijdende vrieskist. Om vervolgens in je fleece vest uit te stappen in de 30+ graden van de Cariben. Santa Marta op zich is een OK-stadje maar iedereen gebruikt het vooral als uitvalsbasis om de omgeving te zien. Zo dus ook ik, met als eerste trip Tyrona National Parc. Hiken door de kokosnoten, langs prachtige stranden en ontmoeten van de Tyrona indianenstammen die daar nog steeds leven. En.. Slapen in de hangmat op Cabo San Juan na een prachtige zonsondergang in zee. Simple life is good :).

Waar ik eerder van plan is om nog meer in de omgeving van Santa Marta te zien besloot ik het hele plan om te gooien en af te reizen naar het afgelegen woestijn- en indianendorpje Cabo de la Vela. Om er te komen moest ik 3 keer overstappen waarvan de laatste etappe achterin een truck met de lokale bevolking en een geit. Die hadden we nog niet gehad. Maar dan ben je wel in het bijna noordelijkste puntje van Zuid Amerika is. Een leuk feitje dus; in 6 maand van het meest zuiderlijke punt (bijna) naar het meest noorderlijke punt van Zuid Amerika gereisd. Maar dat was niet de reden waarom ik besloot mijn plannen om te gooien, want Cabo de la Vela is een perfecte plek om te kitesurfen! De eerste Peruaanse lessen bevielen zo goed dat ik het kitesurfen graag écht wilde leren. Zodoende ben ik een week in Cabo gebleven. Een week slapen in de hangmat, de hele dag wachten tot de wind goed is om te kiten, bucketshowers (geen stromend water), geen internet en eten wat de zee die dag te bieden had. Kortom, een geweldige ervaring om zoveel jaar terug in de tijd te gaan en te moeten leven met 10 versnellingen terug. En ook met resultaat want ik kan nu (een soort van) kitesurfen!

Na deze week was het tijd om weer door te reizen, dit keer naar Cartagena. De bloedhete stad met een kleurrijk historisch centrum om in rond te dwalen. In Cartagena kon ik niet te lang blijven hangen want een paar dagen later vertrok ik vanuit Cartagena richting Sapzurro om daar te beginnen aan de trip naar de San Blas eilanden.

De San Blas eilanden zijn in totaal 357 bewoonde en onbewoonde eilandjes langs de kust van Panama. De San Blas eilanden zijn van de Kuna people die zelfs een semi onafhankelijke status hebben in Panama met hun eigen rechtssysteem en bestuurders volgens de traditionele Kuna cultuur. Een cultuur waar je nog kan betalen in kokosnoten ipv geld. Tijdens de trip vaar je in 4 dagen van eiland naar eiland om te genieten van de helderblauwe zee, palmbomen, witte stranden, slapen in een hangmat en vers geraapte en geopende kokosnoten. Indien gewenst kan er ook een 'coco loco' geserveerd worden want niet meer is dan een verse kokosnoot met een scheut rum. Rum was naast de eilanden dan ook het keyword van de trip en zorgde voor leuke fiëstas op dit paradijs. Kortom, een perfecte laatste tour.

De San Blas tour eindigde in Panama City waardoor ik dus zelfs nog een ongeplande glimp heb opgevangen van Central America! Maar veel heb ik er niet gezien want ik had enkel 2 dagen in het eveneens bloedhete Panama City. Wat genoeg is om de highlights te zien: het Panama kanaal en het oude historische centrum. En genoeg om me nieuwsgierig te maken naar de rest van Central America..... Wanderlust.

Aangezien mijn terugvlucht naar Nederland vanuit Bogotá is moest ik vanuit Panama weer terug vliegen naar Colombia. In Bogotá heb ik de laatste dagen gebruikt om meer van de stad te zien, laatste dingen te kopen en te regelen en een laatste afscheidsfeestje van het Colombiaanse uitgaansleven.

En daar zit ik dan nu, de avond voordat ik vannacht begin aan de (lange) reis naar huis. Mixed feelings, want aan de ene kant kan ik nog wel jaren door gaan met het reizen. Elke dag is een avontuur en de volledige vrijheid is verslavend. Maar tegelijkertijd is het ook 'goed' om naar huis te gaan. Ik heb alles gedaan en gezien wat ik wilde, het plan is geslaagd en heb er een fantastische trip van kunnen maken. Tijd om de backpack weer uit te pakken en mn leven in Nederland weer op te pakken. Zuid Amerika is geweldig met zijn prachtige cultuur en natuur. Zelfs na zoveel maanden valt er nog genoeg te zien in het continent! Kortom; I'll be back!

Verder wil ik iedereen bedanken voor alle leuke reacties op mn blogs en foto's. Ik weet niet of ik anders wel braaf tot het einde was blijven schrijven ;). En wat betreft dat bundelen... Ik begin maar eens met een boek voor mezelf maken. Haha!

Tot snel!

Liefs, Leonie