Het is raar maar waar: de laatste blog.Morgenochtendvroeg (Colombia time) vlieg ik vanuit Bogotá naar Amsterdam. Het sprookjesboek moet dan (helaas) voor onbepaalde tijd weer dicht. Maar niet voordat de laatste blog is geschreven!

Terug naar het einde van mijn vorige blog: Quito. Vanuit hier vloog ik naar Bogotá, wat natuurlijk weer niet zonder slag of stoot ging. El Papa besloot namelijk dezelfde dag aan te komen voor een bezoek aan Ecuador. En aangezien heel Ecuador een glimp op wilde vangen van El Papa stond de hele stad op zijn kop. Alle wegen van en naar het vliegveld werden al zo'n 6 uur voor zijn aankomst afgesloten waardoor ik zo'n 7u voor mn vlucht op het vliegveld moest zijn! Ja, op dat moment was ik even niet zo'n fan van die ouwe baas en zn status in Zuid Amerika. Maar eenmaal aangekomen in Bogotá werd ik verrast door een stad die behoorlijk modern is, maar waar je tegelijkertijd de armoede ziet door de vele daklozen op straat. Een goede manier om de stad te leren kennen was de 'Bogota bike tour' waarbij je op je fietsje ook de minder toeristische delen van de stad ziet. Zoals het red light district en een spelletje Colombiaanse Tejo in een lokale bar, en tevens gaf de tour veel info over de geschiedenis en huidige ontwikkelingen van Colombia. Overigens is het - op enkele jungle delen na - helemaal veilig om in Colombia te reizen. Ik heb me er nooit onveilig gevoeld, maar wel zie je dat de conflicten met oa de FARC nog niet op zijn gelost. Overal zie je veel politie en leger met enorme geweren rondlopen, ook wordt je regelmatig gecontroleerd op je visum en identiteit. Vrijwel heel Colombia wil graag een betere toekomst na jaren van geweld en criminaliteit in het land en mensen zijn dan ook enorm blij en behulpzaam naar toeristen.

Na Bogotá ging de reis door naar Salento. Een klein cowboydorpje in de bergen van 'La zona cafetera' oftewel, de koffieregio. Mijn hostel was een oude boerderij met uitzicht op een prachtige vallei met iedere avond een gezamelijke maaltijd. Er werden zelfs Yoga lessen gegeven. Naast deze absolute rust was het hostel ook een prima uitvalsbasis om twee verschillende koffieplantages te bezoeken en te hiken in de Cocora Valley tussen de metershoge waxpalms. Een prachtige hike!

Na een aantal dagen van de rust genoten te hebben in Salento was het weer tijd voor een grote stad: Medellin. Tot ongeveer begin 2000 nog een van de gevaarlijkste steden ter wereld vanwege de drugscartels, geweld en criminaliteit. Zo was Pablo Escobar born, raised en vermoord in Medellin (ja, ik heb zelfs de dakpan met zijn bloed in het politie museum mogen zien). Na veel verandering is het grootste deel van Medellin veilig en de metro is het symbool van de vooruitgang en tevens grote trots van de inwoners van Medellin. Kortom, een zeer boeiende stad met genoeg en voelbare geschiedenis. Vanuit Medellin ben ik ook voor een dagje naar Guatapé gegaan, een kleurrijk dorpje met vlakbij een enorme rots die je kan beklimmen voor een tof uitzicht over een meer met allemaal kleine eilandjes.

Na Medellin heb ik de (laatste van deze reis!) nachtbus genomen naar Santa Marta. Ook deze reis was weer interessant aangezien de airco de hele nacht op full speed stond en de bus veranderde in een rijdende vrieskist. Om vervolgens in je fleece vest uit te stappen in de 30+ graden van de Cariben. Santa Marta op zich is een OK-stadje maar iedereen gebruikt het vooral als uitvalsbasis om de omgeving te zien. Zo dus ook ik, met als eerste trip Tyrona National Parc. Hiken door de kokosnoten, langs prachtige stranden en ontmoeten van de Tyrona indianenstammen die daar nog steeds leven. En.. Slapen in de hangmat op Cabo San Juan na een prachtige zonsondergang in zee. Simple life is good :).

Waar ik eerder van plan is om nog meer in de omgeving van Santa Marta te zien besloot ik het hele plan om te gooien en af te reizen naar het afgelegen woestijn- en indianendorpje Cabo de la Vela. Om er te komen moest ik 3 keer overstappen waarvan de laatste etappe achterin een truck met de lokale bevolking en een geit. Die hadden we nog niet gehad. Maar dan ben je wel in het bijna noordelijkste puntje van Zuid Amerika is. Een leuk feitje dus; in 6 maand van het meest zuiderlijke punt (bijna) naar het meest noorderlijke punt van Zuid Amerika gereisd. Maar dat was niet de reden waarom ik besloot mijn plannen om te gooien, want Cabo de la Vela is een perfecte plek om te kitesurfen! De eerste Peruaanse lessen bevielen zo goed dat ik het kitesurfen graag écht wilde leren. Zodoende ben ik een week in Cabo gebleven. Een week slapen in de hangmat, de hele dag wachten tot de wind goed is om te kiten, bucketshowers (geen stromend water), geen internet en eten wat de zee die dag te bieden had. Kortom, een geweldige ervaring om zoveel jaar terug in de tijd te gaan en te moeten leven met 10 versnellingen terug. En ook met resultaat want ik kan nu (een soort van) kitesurfen!

Na deze week was het tijd om weer door te reizen, dit keer naar Cartagena. De bloedhete stad met een kleurrijk historisch centrum om in rond te dwalen. In Cartagena kon ik niet te lang blijven hangen want een paar dagen later vertrok ik vanuit Cartagena richting Sapzurro om daar te beginnen aan de trip naar de San Blas eilanden.

De San Blas eilanden zijn in totaal 357 bewoonde en onbewoonde eilandjes langs de kust van Panama. De San Blas eilanden zijn van de Kuna people die zelfs een semi onafhankelijke status hebben in Panama met hun eigen rechtssysteem en bestuurders volgens de traditionele Kuna cultuur. Een cultuur waar je nog kan betalen in kokosnoten ipv geld. Tijdens de trip vaar je in 4 dagen van eiland naar eiland om te genieten van de helderblauwe zee, palmbomen, witte stranden, slapen in een hangmat en vers geraapte en geopende kokosnoten. Indien gewenst kan er ook een 'coco loco' geserveerd worden want niet meer is dan een verse kokosnoot met een scheut rum. Rum was naast de eilanden dan ook het keyword van de trip en zorgde voor leuke fiëstas op dit paradijs. Kortom, een perfecte laatste tour.

De San Blas tour eindigde in Panama City waardoor ik dus zelfs nog een ongeplande glimp heb opgevangen van Central America! Maar veel heb ik er niet gezien want ik had enkel 2 dagen in het eveneens bloedhete Panama City. Wat genoeg is om de highlights te zien: het Panama kanaal en het oude historische centrum. En genoeg om me nieuwsgierig te maken naar de rest van Central America..... Wanderlust.

Aangezien mijn terugvlucht naar Nederland vanuit Bogotá is moest ik vanuit Panama weer terug vliegen naar Colombia. In Bogotá heb ik de laatste dagen gebruikt om meer van de stad te zien, laatste dingen te kopen en te regelen en een laatste afscheidsfeestje van het Colombiaanse uitgaansleven.

En daar zit ik dan nu, de avond voordat ik vannacht begin aan de (lange) reis naar huis. Mixed feelings, want aan de ene kant kan ik nog wel jaren door gaan met het reizen. Elke dag is een avontuur en de volledige vrijheid is verslavend. Maar tegelijkertijd is het ook 'goed' om naar huis te gaan. Ik heb alles gedaan en gezien wat ik wilde, het plan is geslaagd en heb er een fantastische trip van kunnen maken. Tijd om de backpack weer uit te pakken en mn leven in Nederland weer op te pakken. Zuid Amerika is geweldig met zijn prachtige cultuur en natuur. Zelfs na zoveel maanden valt er nog genoeg te zien in het continent! Kortom; I'll be back!

Verder wil ik iedereen bedanken voor alle leuke reacties op mn blogs en foto's. Ik weet niet of ik anders wel braaf tot het einde was blijven schrijven ;). En wat betreft dat bundelen... Ik begin maar eens met een boek voor mezelf maken. Haha!

Tot snel!

Liefs, Leonie

Hoe is het in het zonovergoten Nederland? Hoewel ik me momenteel zo goed als op de evenaar bevindt hebben jullie gewoon beter weer. Maar, geen geklaag, mijn omstandigheden zijn ook niet bepaald verkeerd ;).

Het is alweer tijd voor de (ongeveer) maandelijkse update, dit keer vanuit Quito, de hoofdstad van Ecuador. Raar maar waar, al het één na laatste land voor de eindbestemming Colombia.... Time flies when you're having fun!

Terug naar het einde van de laatste blog: Lima. Na het vele reizen in de weken ervoor had ik in Lima veel behoefte aan even geen bus, tas in- en uitpakken en onderweg zijn. De ideale plek om dat te doen was Mancora, een klein dorpje in het noorden van Peru aan de kust. Naast de perfecte plek om lekker bij te komen aan het strand ook een ideale plek om surfen of kitesurfen te leren. En laat dat laatste nou net op mijn zogenaamde 'bucketlist' staan. Dus ik besloot diep in de buidel te tasten voor een aantal lessen. Wat als beginner gelijk stond aan heeeeel veel zand en zeewater happen, een aantal metershoge lanceringen/crashes maar ook heel veel plezier. To be continued in Nederland dus. Naast kitesurfen, zon en strand heb ik in Mancora helaas ook afscheid moeten nemen van m'n andere reisgenoot. Een officieel van een tijdperk van een goed reisteam met z'n 3tjes.

Dus na een week in Mancora stonden mijn trouwe vrienden grote en kleine rugzak er weer alleen voor om verder naar Ecuador te gaan! Vamos! Na de meest oncomfortabele en hete nachtbus ooit kwam ik aan in Cuenca. De 3e grote stad in Ecuador waar ik positief verrast werd door de mooie oude stad en de omgeving (Cajas national parc). Toevallig was het die week ook Semana de Santa waardoor er iedere avond een parade en vuurwerk was op het mainsquare. Heerlijk om naar te kijken.

Na een paar dagen in Cuenca was het tijd om weer af te dalen naar zee(niveau). Naar Montañita welteverstaan. Opnieuw een goeie plek om te surfen en met een vers gemaakte Mojito op het strand te zitten. Daarnaast bleek Montañita het Zuid Amerikaanse Lloret del Mar te zijn inclusief een 'cocktail alley', all day happy hours en proppers. Aangezien ik 10 jaar geleden genoeg van dit soort vakanties heb gehad vond ik het allemaal wel welletjes op de cocktail alley en ben na een paar stranddagen vertrokken uit Lloret, uhh Montañita.

Volgende bestemming was Baños, weer in de bergen van Ecuador. Een avontuur op zich om er te komen met 3 verschillende bussen. Overigens is het hier heel normaal dat je ergens op kilometers afstand van je bestemming ergens langs de snelweg uit de bus wordt gegooid. Als je vervolgens vraagt waar je heen moet wordt er in een (wat mij betreft) willekeurige richting gewuifd met de mededeling 'daar ergens'. Als je dan bij 'daar ergens' bent, wuift de volgende persoon in de compleet tegenovergestelde richting of het is op het totaal betekenisloze begrip 'op de hoek'. En nee, dat ligt niet aan mijn jip-en-janneke Spaans. Gelukkig was ik tijdens de rit naar Baños samen met een ander dus samen vloeken en zoeken is altijd fijner. Eenmaal in Baños aangekomen bleek het een schattig dorpje te zijn waar je allerlei outdoor dingen kon doen. Daarnaast was de bergachtige omgeving ook prachtig met de groene heuvels en vulkaan op de achtergrond. Al fietsend, schommelend en canyoning-end heb ik me er prima vermaakt. Ook heb ik me aan de zowel Peruaanse als Ecuadoriaanse locale dish gewaagd: Cuy. Alias cavia. Inderdaad, Cavia. Once in a lifetime zullen we maar zeggen. Onder datzelfde motto besloot ik in Baños vrij spontaan om tóch maar een ticket naar de Galapagos te boeken voor 1,5 week later. Zoveel mooie verhalen gehoord van anderen die er net geweest waren dat ik eeuwig spijt zou krijgen als ik niet zou gaan. Verderop lees je waarom ik absoluut geen spijt heb van deze spontane afslag.

Na Baños vervolgde ik mijn reis naar Latacunga, waar ik opnieuw langs de snelweg uit de bus werd gegooid. Latacunga? Daar ergens! Ciao Amiga! Leve de taxi's die me uiteindelijk naar Latacunga hebben gebracht. Vanuit hier ben ik de Cotopaxi vulkaan op gegaan. Dit keer niet voor een overlevingstocht naar de top, maar gewoon voor een kleine hike van een uurtje op een 'bescheiden' 4800 meter. Een uurtje ademhappen dus. Naast Cotopaxi ben ik een dag naar het Quillotoa lake geweest. Een gigantisch meer in de krater van een vulkaan. Een plaatje. In een van de plattelandsdorpjes bij Quillotoa bleek dezelfde dag een festival te zijn. Dus dat moest natuurlijk ook bekeken worden. Festivals staan hier meestal gelijk aan locals in hun traditionele kleding liters bier en zelfgestookte sterke drank naar binnen gieten. Kortom, iedereen staat te wankelen en je ziet de een na de ander compleet laveloos door hun man, vrouw of kinderen naar huis afgevoerd wordenom 3 uur's middags. En zo ook op dit festival waar we als blonde reuzen natuurlijk een goed slachtoffer waren voor de (dronken) locale bevolking om te 'dansen' of een foto. Naast de dansvloer was er ook een geïmproviseerde arena waar stierengevechten werden gehouden. Wat zoveel inhield dat iedereen de arena in mocht springen om het duel met de stier aan te gaan. En dat in combinatie met de rijkelijk vloeiende alcohol... Regelmatig dachten we; dit gaat fouhout! Maar wonder boven wonder geen ongelukken gezien.... Of de rest van de middag, avond en festivalweek ook zonder kleerscheuren is verlopen is natuurlijk de vraag..

Na deze avonturen ben ik doorgereist naar Otavalo, waar iedere zaterdag een enorme markt is waar alle indigenous people hun handicrafts komen verkopen. Shoppingtime dus! Helaas beperkt de ruimte in mn backpack zich momenteel op een nulpunt, maar desondanks kwam ik op het meest onhandige besluit om een deken te kopen. Waar ik dus nu nog 1,5 maand mee moet slepen en mn backpack officieel tot reusachtig maakt. Maar mooi is hij wel! In Otavalo was het ook de langste (of aan deze kant van de wereld de kortste) dag van het jaar; 21 juni, birthdaytime! Toevallig waren er meerdere mensen die ik eerder had ontmoet ook dat weekend in Otavalo dus uiteindelijk met een behoorlijk groepje verjaardagsborreltjes gedronken en een leuke avond gehad. Inclusief een echte Piñata die ik kapot mocht slaan en slingers + ballonnen op mn kamer. Heel erg leuk en voelde me zowaar jarig aan de andere kant van de wereld. Ook uit Nederland nog bedankt voor alle felicitaties!

Naast mijn verjaardag was er nog meer feest in Otavalo want het Inti Raymi festival begon dezelfde dag en duurt een week of drie. Inti Raymi is een spiritueel festival voor de locale bevolking met veel muziek, dans, parades, sjamanen en rituele baden in een waterval. En zowaar geen laveloze bevolking bij dit festival. Erg leuk om dat ook nog even mee te krijgen!

Na Otavalo kwam Quito, de hoofdstad, op de route. Niet de meest veilige stad, maar wel een mooi oud historisch centrum om te ontdekken. Én vlakbij Quito ligt 0'0'0', el Mitad del Mundo, de Evenaar! Hoewel het reusachtige monument per ongeluk 300m naast de evenaar is gebouwd is er OP de evenaar een schattig museum waar ze je allerlei proefjes laten zien. Zoals de verschillende draairichting van het water in de afvoer op noordelijk- en zuidelijk halfrond (ja, het is echt zo). Verder was er in Quito weinig te beleven, maar... gelukkig stond de Galapagos op me te wachten!

Zucht... De Galapagos.. Paradijs. Ik denk dat dat toch de beste beschrijving is. In totaal ben ik er 8 hele dagen geweest op de 3 grote eilanden (Santa Cruz, Isabella en San Cristobal). En wat ik daar gezien heb? Prachtige blauwe zee, witte stranden, mega turtles op land en zee, iguanas, flamingo's, haaien, hamerhaaien, enorme roggen, prachtige gekleurde vissen, eindeloos veel zeehonden en (!) zeepaardjes. En nee, geen nieuwe variant op Darwin's evolutietheorie bedacht, daar was ik te druk voor met snorkelen.

Nu, weer terug uit het paradijs, staat het volgende avontuur te wachten: Colombia! Morgen vlieg ik vanuit Quito naar Bogota om daar de laatste weken rond te reizen. Met als afsluiter een boottrip naar de San Blas eilanden (Panama) om vervolgens om11 augustusvanuit Bogota weer naar huis te gaan. Een datum die nu toch wel heel dichtbij begint te komen. Dus de komende weken extra bewust blijven genieten want... Time flies when you're having fun!

Liefs, Leo

Blog numero cinqo! En nu vanuit de hoofdstad van het volgende land op de lijst: Lima, hoofdstad van Peru. In vergelijking met de vorige blog op de kaart weer vele kilometers naar het Noorden en zo'n 3800 meter lager in termen van zeeniveau. Dit keer geen alfabet maar een chronologisch plaatje van de avonturen van afgelopen weken.

Tijdens het schrijven van mn vorige blog was ik in La Paz (Bolivia). Onderweg had ik veel negatieve verhalen over La Paz (oa onveiligheid) gehoord, maar in tegenstelling tot deze verhalen heb ik juist mijn ogen uit gekeken naar het 'echte' Boliviaanse leven in deze drukke stad middenin de Andes. Een chaos van onafgebouwde huizen, vrouwen in traditionele kleding, oneindig veel kraampjes, schreeuwende mensen en razend verkeer. Kortom, geen ontkomen aan alle indrukken. La Paz was tevens uitvalsbasis voor meerdere trips en ook ontmoette ik daar weer 2 meiden die ik eerder al had leren kennen in Sucre (Nina & Africa - NL & Canada). Ook zij hadden het plan om vanuit La Paz naar de Boliviaanse jungle te gaan, dus onder het motto 'hoe meer zielen hoe meer vreugd' besloten we samen te gaan. Om de 20uur op onverharde bergwegen te vermijden namen we het vliegtuig naar Rurrenabaque met de airline van het Boliviaanse leger welteverstaan. Op het kleinste vliegveld waar ik ooit ben geweest (vrij rondlopen op de start- en landingsbaan was geen probleem) landde we in de jungle waar eindelijk warme temperaturen en zuurstof op ons af kwamen. Heerlijk na die kou en hoogte! Vanuit Rurrenabaque zijn we 3 dagen de jungle in geweest, wat zoveel inhoud als 3 dagen op enge beestenjacht vanuit een bootje. Alsof we in een aflevering op Discovery of National Geographic zaten. Apen, toekans, pink dolphins, luiaard (!), heel veel vogels en krokodillen: check. Piranha vissen: check. Levend opgegeten door muggen: dubbeldubbelcheck. Ander interessant observatiemateriaal waren de 5 Engelsen die bij ons in de boot zaten. Over het algemeen zijn Engelse backpackers leuk volk, maar bij een klein deel vraag je je af waarom ze überhaupt een reis maken. Het enige wat ze zien is de binnenkant van de bar en/of hun hostelkamer. En jawel, juist 5 personen uit dit stereotype zaten bij ons in de boot voor de gehele 3 dagen. Op dag 1 viel er één na een halve fles wiskey uit de boot en onderling was het een inspiratieloos gezeur over alles waar over te klagen viel. De hitte, de boot, het eten, de regen, het niet kunnen vangen van een Piranha, het niet zien van een beest etc etc. Achteraf hebben we er veel lol om gehad, maar tijdens de trip konden we ze af en toe wel schieten.

Na de jungle zowel letterlijk als figuurlijk overleefd te hebben vlogen we terug naar La Paz. Weer terug volgde de volgende uitdaging: de Deathroad. De naam zegt het al: dangerzone! De Deathroad is een weg in de bergen rondom La Paz die zijn naam heeft te danken aan een groot aantal dodelijke ongelukken van auto's/bussen die de afgrond in zijn gestort (tussen 200/300 doden per jaar volgens wikipedia). Op de weg kunnen 2 auto's elkaar op een paar cm na passeren waarbij een misser betekend dat je honderden meters in de afrond ligt. Inmiddels is er een nieuwe en veiligere weg gebouwd waardoor de 'deathroad' nu een toeristische attractie is om te downhill mountainbiken. Op eigen risico en wetende dat ook met fietsen al de nodige doden zijn gevallen. Desondanks moest ik als inwoner van onze fietsnatie die Deathroad natuurlijk trotseren. Met een speciale fiets, beschermende kleding, helmpje en een gids die continu nare verhalen over ongelukken vertelde gingen we met knikkende knietjes op pad. En wat een avontuur! Zonder te trappen ongeveer 120km naar beneden suizen op deels verharde en onverharde weg. Dankzij de adrenaline, snelheid en je focus op de weg besef je nauwelijks dat een meter naast je de wereld een paar 100 meter recht naar beneden gaat. Eenmaal veilig beneden proosten we op de goede afloop en valt er toch stiekem wel een spanning van je schouders af dat je het overleefd hebt.

Na La Paz namen we de lokale minibus naar Copacabana aan Lake Titicaca. Een enorm groot meer op de grens van Bolivia en Peru en uniek vanwege de hoge ligging (3900m) van dit formaat als meer. Vanuit Copacabana namen we de boot naar Isla del Sol, een eiland middenin het Lake Titicaca. Isla del Sol is een prachtig eiland waar landbouw op de Inca terassen nog volop beoefend word en men met een ezeltje de oogst van het land haalt. Terug in de tijd dus, net als trouwens het meeste van Bolivia en Peru. Om het hele eiland goed te zien zijn we van noord naar zuid en andersom gaan hiken. Vanwege de hoogte een pittige tocht, maar met geweldige uitzichten over het eiland en het meer. Na deze relaxte dagen op Isla del Sol zijn we via Copacabana, doorgereisd naar de Peruaanse kant van Lake Titicaca: Puno. Onderweg dus de grens overgegaan en afscheid moeten nemen van het geweldige Bolivia. Vanuit Puno zijn we de Peruaanse kant van het Lake Titicaca op gegaan om de Uros floating Islands te zien (zie plaatje vrouw+boot boven de blog). Floating islands zijn handgemaakte eilanden van riet waar ongeveer 2 a 3 families op wonen. Alles (huizen, boten, bedden) is gemaakt van riet en de families zijn zo goed als zelfvoorzienend. Vol geluk leven ze op dit minimaal aantal vierkante meters midden op het water. Ik zou er gek worden.

Vanuit Puno namen we vervolgens de nachtbus naar Cuzco. Alias Gringolandia. Na weken leven op lokaal streetfood en toerisme in de kinderschoenen was de cultuurshock bij het aankomen in Cuzco compleet: een mainsquare met Mac Donalds, KFC én een Starbucks. En een heel ander publiek: van jong tot oud, van chinees tot amerikaan en vooral heel veel toeristen met overduidelijk ongebruikte hike kleding en onbevlekte hike schoenen. Allemaal (te) goed voorbereid op Machu Picchu, de hoofdattractie vanuit Cuzco.

Om het onszelf niet te makkelijk te maken besloten we om de Salkantay trek te boeken. Een 5-daagse hike van 85km die eindigt in Machu Picchu. Een bekend alternatief voor de Inkatrail. De Salkantay bleek een schot in de roos mede vanwege een enorm leuke groep ('de sexy lama family') met wie we gelopen hebben. Ondanks de vele verhalen over de zwaarte van de Salkantay bleek het goed te doen. Alleen op dag 2 is het langzaam afsterven op weg naar de top op 4600m. Maar uiteraard een kick als je er op staat! De andere dagen waren vooral lang, maar gelukkig vlak of dalend. Omdat je zoveel daalt verandert het landschap van sneeuw en lord of the rings achtig landschap naar jungle door de dagen heen. Als afwisseling op het lopen was er aan het einde van de dag een welverdiende hotspring en pisco sour rond het kampvuur in de avond. Aan het einde van dag 4 kwamen we aan in Aguas Calientes, het opnieuw mega toeristische dorpje aan de voet van Machu Picchu. Op dag 5 ging om 4uur de wekker om in het donker de laatste opdracht van de Salkantay te voltooien: het beklimmen van de trappen naar Machu Picchu om als een van de eerste daar aan te komen na zonsopkomst. 1800 tredes stijl hoog, ik dacht dat ik dood ging. Geen vakantiehuis in Machu Picchu voor mij. Maar samen met de Sexy Lama Family wel trots op onze prestatie van het uitlopen van de Salkantay eenmaal aan de poort van Machu Picchu om 5u 's ochtends. Machu Picchu was verder erg indrukwekkend om te zien. Zo groot, zo slim gemaakt en zo oud. Maar ook zo toeristisch.... Na de hele dag in Machu Picchu rondgelopen te hebben namen we de 1800 tredes weer naar beneden (heerlijk) en uiteindelijk de trein en bus terug naar Cuzco.

Na de Salkantay hebben we nog even de tijd genomen om bij te komen in Cuzco. Massage, smoothies en relaxmodus! Want de volgende stop zou opnieuw hiken worden. Na de recovery namen we de nachtbus naar Arequipa, de 2e grootste stad in Peru. Vanuit Arequipa kan je de Colca Canyon doen. De Colca Canyon is de diepste canyon ter wereld met 'de oasis' op de bodem van de canyon. Aangezien we goed ingelopen waren besloten we een hike te doen waar je op dag 1 stijl omlaag naar de bodem loopt en op dag 2 weer stijl omhoog. Dus: dag 1 een aanslag op je knieën en dag 2 een aanslag op je conditie (en humeur tijdens het lopen). Onderweg mooie uitzichten over de canyon, de dorpjes en de rivier op de bodem. Een gave tocht en weer trots als de top gehaald is. Maar ook mezelf beloofd dat het voorlopig even klaar is met hiken aangezien het een behoorlijke overdosis begint te worden. Overigens zagen we in de canyon ook meerdere Condors, de 2 na grootste vogel ter aarde. Bizar hoe groot die gevaartes zijn, alsof je naar Jurrasic Parc zit te kijken.

Na Arequipa en de Colca Canyon zijn we kort gestopt in Huacachina. Opnieuw een stop op de gringotrail in Peru waar sandboarden en dunebuggy rijden de trekpleisters zijn. Dus gringo als we zijn moesten we dat natuurlijk ook doen. Inmiddels een week later komt er nog steeds zand uit mn oor van het sandboarden en een enorme blauwe plek van de dunebuggy. Na Huacachina hebben we opnieuw een korte stop gemaakt in Paracas om Islas Balistas te zien, alias de poor mans galapagos. Grappig om te zien, maar kan me niet voorstellen dat het vergelijkbaar is met de Galapagos. Een beetje een te grote naam als je het mij vraagt. Dezelfde dag zijn we doorgereden naar Lima.

In Lima verblijven we in de buurt Miraflores. Een van de rijke buurten in de stad met veel leuke winkeltjes, restaurantjes en cafeetjes. Alsof je weer even 'thuis' komt. Ons hostel zit vlakbij het strand dus de eerste poging tot surfen is al gedaan (met wisselend succes). Na het vele reizen en hiken is Lima ook een fijne plek om even 'bij te komen'. Onderandere in de vele restaurantjes waar we het lokale eten en drinken ontdekken: Cerviche, Anticuchos en Pisco. Heerlijk! Lima is tegelijkertijd ook een stad van tegenstellingen met arm en rijk. Ga je een aantal wijken buiten De hippe en dure wijken dan zie en voel je de armoede. Een deel van deze mensen zullen zich nog geen koffie bij een hip tentje kunnen veroorloven....

Na Lima zal het plan zijn om door te reizen naar het noorden van Peru: Mancora. Tijd voor nog meer surflessen en relaxen op het strand!

Zoals jullie kunnen lezen is het meeste geschreven in de 'we' vorm. Samen met Nina (NL) en Africa (Canada) heb ik deze hele route afgelegd. Een enorm leuke tijd met veel hilarische momenten. Helaas komt aan al het leuks een eind omdat beide naar huis vertrekken binnen nu en aantal dagen. Dus binnenkort staan mn backpack en ik er weer 'alleen' voor om nieuwe mensen te ontmoeten en avonturen te beleven.. Hoewel ik aan de ene kant nog zeeën van tijd heb gaat de tijd toch anderzijds nu ook behoorlijk snel. Buenos Aires en Patagonië lijken wel een eeuw geleden. En zo verschillend van het huidige deel van Zuid Amerika. Bij deze verbied ik iedereen de vraag 'wat was het mooiste wat je hebt gezien' te stellen, want het is onmogelijk om te vergelijken en/of te kiezen. Wetende dat er nog meer volgt de komende 2,5 maand..

Nou, dat was de update van afgelopen tijd weer. De zomer in NL is als het goed is begonnen, dus geniet van het mooie weer, bbq's en terrasjes! Tot de volgende blog...

Liefs, Leonie

het is weer zover, update nummer 4 vanuit het mooie Zuid Amerika! En dit keer vanuit Bolivia: La Paz. Om eerlijk te zijn weet ik niet hoe ik afgelopen tijd moet gaan samenvatten in een compact verhaal, zoveel beleefd en vooral zo verschillend, maar ik zal een poging wagen.. Maar dan wel in een originele vorm, namelijk een ABC van afgelopen weken om het qua lengte (hopelijk) leesbaar te houden!

A- Argentinië, het eerste land wat ik afgelopen weken heb 'afgesloten' en tijdens deze reis dus niet meer in zal gaan. Van Buenos Aires tot Ushuaia en van Pinguin tot Lama. Wat een groot en mooi land.

B- Bolivia, de totaal andere wereld als Argentinië en Chili waar ik me nu in bevind. Een geweldige wereld waar de vrouwen in hun traditionele kleding op straat het eten verkopen en alles maar een paar euro kost. De B is ook van de vele busreizen die ik afgelopen weken weer heb afgelegd. De optelsom van beide B's (Bolivia+busreis) is vooral een uitdaging want in de vaak uren durende busreizen is in Bolivia geen wc te verkennen in de bus. In tegenstelling tot Chili en Argentinie. 10 uur lang niet naar de wc kunnen is hier in Bolivia dus 'normaal'. De enige optie als je dan toch echt moet is de chauffeur vragen om langs de weg de bus stoppen voor je plasje...... En uiteraard kijkt de hele bus dan mee.....

C- Chili, ook dit land heb ik inmiddels 'afgesloten' en zeker nog eens terug wil. Zo veel fijne mensen en prachtige natuur in dat lange dunne land. De C is ook van Coca bladeren, die heb ik inmiddels al in meerdere variaties (thee, kauwen) mogen proeven sinds ik de hoogte in ben gegaan. Nog steeds vraag ik me af of het écht iets doet, maar hier is het een wondermiddel voor ieder kwaaltje. Van buikproblemen tot een gekneusde pols.

D- Dulce de Leche, de (voor mij te) mierzoete pasta die in ieder land weer terug komt tot nu toe. Voor op brood, in gebak of als ijssmaak. Een leven zonder Dulce de Leche is ondenkbaar.

E- Engels praten, de afgelopen tijd heb ik met veel verschillende mensen van over de hele wereld stukjes gereisd. Dus engels en nog eens engels praten! En soms een poging tot spaans ;)

F- foute muziek, daar zijn ze hier dol op. Op straat, in de bus of op de markt hoor je keihard óf muziek van de helden Enrique Iglesias en Shakira óf foute zoetsappige Abba, Bon Jovi en Celine Dion bijvoorbeeld.

G- Gringo, zoals ze hier iedereen noemen die blank, blond haar en/of blauwe ogen heeft. Iedereen die dus overduidelijk niet uit Zuid Amerika komt (ik dus ;). Daarnaast is de G ook van Grensovergang tussen Chili in Argentinie. In totaal heb ik die 5 keer gemaakt en nemen de entrada en salida stempels 4,5 pagina van m'n paspoort in beslag.

H- sinds het noorden van Chili bevind ik me op hoogte in de enorme Andes. Variërend van tussen de 2500 meter tot 5000 meter tot nu toe. Hoe hoger, hoe sneller last van hoofdpijn, na 1 stap buiten adem en moeite met slapen. Daarnaast ook lagere temperaturen en vooral 's nachts kan het erg koud zijn. Water, water en cocabladeren is het advies. Met name tijdens busreizen die je naar een hogere plek brengen geeft dit advies lastige dilemma's: eigenlijk moet je liters drinken, maar zonder wc aan boord......

I- Ingewanden, die kregen we tijdens onze laatste avond in Argentinie. Met de 2 mannen met wie ik toen samen was besloten we onszelf te trakteren op een afscheidsetentje met een echte Argentijnse 'Parilla'. Dat hebben we geweten: darmen, nieren en nog wat andere 'unidentified objects'. Lekker hoor....

J- Jugo de fruta oftewel fruitjuice vers van de pers of blender. En dat op iedere hoek van de straat voor nog geen euro. Jaloers?

K- Kwartjes (of beter gezegd Pesos, Bolivianos of Dolares), die beginnen zowaar te vallen op het gebied van Spaans! Na bijna 3 maand versta ik steeds meer en nadat ik nog een weekje extra Spaanse les in Sucre heb genomen kan ik ook iets terug zeggen wat eindelijk ergens op slaat. De wonderen zijn de wereld dus nog niet uit. En nu de komende maanden blijven praten en oefenen om het uiteindelijk écht ergens op de laten lijken.

L- La Paz, een van de grootste steden in Bolivia van waaruit ik mijn blog nu schrijf. Een stadop3600 meter hoog die helaas niet de meest veilige is, maar desondanks erg leuk om je ogen uit te kijken in het echte Boliviaanse leven en de eindeloze mercado's (markten) voor alles wat je zoekt. Van auto onderdelen, eten, medische adviezen tot hele varkens of geiten. Daarnaast is de L van Lama. Die zie je hier uiteraard regelmatig en ook op een pizza smaakt hij goed!

M- Mendoza, het wereldberoemde wijngebied in Argentinië. En wat doe je als je daar bent? Bike & Wine! Met een groepje backpackers krakkemikkige fietsen gehuurd om verschillende 'wineries' (wijngaarden) te bezoeken voor een rondleiding en nog belangrijker: wine tasting! En de lekkerste moest uiteraard mee voor 'onderweg' tijdens het fietsen. Ik denk dat ik genoeg zeg dat de terugweg niet meer geheel in een rechte lijn was??

N- Nieuwe mensen, nieuwe verhalen, altijd leuk om weer nieuwe mensen te ontmoeten. Maar ook fijn om wat langer met dezelfde mensen op de trekken om te voorkomen dat je de hele dag dezelfde vragen aan het stellen en beantwoorden bent: where are you from? How old are you? How long are you travelling? Have you been... Blablabla.

O- Overstromingen in Chili, zoals meerderen al bezorgd vroegen of ik daar niet was: nee dus. Voor Chileense begrippen wel in de buurt maar alsnog was het getroffen gebied honderden kilometers noordelijker. Door de kapotte wegen en vele regen hebben veel mensen hun reisplannen moeten omgooien omdat ze vast kwamen te zitten vanwege de afgesloten wegen, maar bij toeval ging mijn route al niet door dat gebied.. Kwam dus goed uit.

P- Potosi, een stad in Bolivia die claimt de hoogste stad van de wereld te zijn (4050m). Honderden jaren geleden ook een wereldstad vanwege het zilver uit de mijn in Potosi. Hoewel het zilver bijna op is, is de mijn nog steeds actief en kan je deze nog werkende mijn als toerist bezoeken. Denk niet aan een gemakkelijk tripje want het was letterlijk kruipen door claustrofobisch kleine en enorm stoffige gangetjes en soms opzij duiken voor de mijnwerkers en trolleys met stenen die in volle gang voorbij kwamen. Daarnaast zag je de (vaak piepjonge) mijnwerkers ook in de zware omstandigheden werken, wat toch vooral voelde als aapjes kijken. Als 'teruggift' voor het bezoeken van de mijn gaven we ze drinken, coca bladeren of dynamiet. Dat laatste was overigens voor iedereen verkrijgbaar op de lokale markt. Je kan je voorstellen dat ik nog steeds niet weet wat ik nou van de tour moet vinden? Bizar is denk ik het beste woord. Naast de mijn was Potosi ook een leuke stadje om een paar dagen rond te lopen.

Q- Quechua, ik blij dat mijn Spaans steeds meer ergens op begint te lijken blijkt dat ze in de hooggebergtes van vooral Bolivia en Peru wéér een andere taal spreken: Quechua. Het houdt ook nooit op.. Gelukkig spreken de meeste mensen ook gewoon Spaans en is een gesprek dus wel mogelijk in deze gebieden. Pfieuw.

R- Roadtrip part II, samen met een NL en Belgische jongen een auto gehuurd om de omgeving van Salta (Argentinië) te verkennen. Bekend van de bergen met allerlei verschillende kleuren en metershoge cactussen. In Salta de auto gehuurd en sinds lange tijd dus weer zelf gereden. Roadtrip was prachtig en ook hilarisch door een aantal missertjes. Zo hebben we de zonsondergang op een schijnbaar mooie plek gemist omdat we te lang koffie hadden gedronken. En op dag 2 reden we door een kuil waardoor we de halve dag bij de garage hebben gezeten om de auto te laten repareren.... Dus een streep door de helft van de plannen. Maar tof en gezellig was het wel!

S- San Pedro de Atacama, een dorp in de woestijn in het noorden van Chili. Inderdaad, die droogste woestijn op aarde waar de overstromingen waren (niet in de buurt van San Pedro). De woestijn waar je niet zweet omdat alles binnen no time verdampt, en dus liters water en gatorade moet drinken om niet uit te drogen en alsnog je huid als een verschrompelde sinaasappel er uit ziet. Maar ook de plek vanuit waar je geweldige dingen kan zien/ doen. Mountainbiken door het zoutlandschap van Valle de la Luna of dopperen in het zoutmeer van Laguna Cejar (vergelijkbaar dode zee). Daarnaast is de S ook van Sucre, de stad in Bolivia waar ik 1,5 week ben gebleven en een week Spaanse lessen heb gehad. Een erg leuke tijd gehad dankzij een fijn hostel, leuke mensen en de nodige fiestas.

T- Tranquillo, dat nemen ze hier soms wel erg letterlijk. Winkels die na de siësta denken dat het wel mooi is geweest en niet meer open gaan. Alles is altijd te vinden op 'de volgende hoek' (niet dus), 5 minuten wachten is hier in de meeste gevallen +15 en locals lopen als een een slak (en uiteraard voor je voeten) op straat. Ja, op dit gebied hebben ze soms wel gelijk met het begrip Gringo. Maar een beetje meer tranquillo in NL zou ook zeker geen kwaad kunnen!

U- Uyuni, de wereldberoemde Salar de Uyuni (zoutvlaktes). Wat een geweldige gebied. In een tour van 3 dagen reden we in een 4x4 tour langs de meest prachtige meren met flamingo's, geisers, vulkanen en valleien in de Altiplano. Na 2 dagen waren Altiplano eindigden we op de zoutvlakte. Overal waar je kijkt is het wit en zelfs de horizon verdwijnt in het oneindige. Zonder foto's moeilijk om uit te leggen dus houdt mijn facebook in de gate of google 'Salar de Uyuni'.

V- Valparaíso, een stad in Chili wat bekend staat om alle kleurrijke graffiti kunstwerken op de huizen in de hele stad. Bijna ieder huis of gebouw is beschilderd met de meest indrukwekkende en kleurrijke werken van meer of minder bekende kunstenaars. Naast de streetart ook veel creativiteit op gebied van muziek en dans, zo ontstonden er spontaan feestjes op straat en werd ook de locale zumba les op straat gegeven onder leiding van een drumband.

W- WC papier bij je hebben, een must sinds ik in Bolivia ben aangezien ze hier nergens wc papier geven. Alsof ik nog niet genoeg zooi mee moet slepen. Maar gelukkig specialiseren sommige kraampjes zich op de markt blijkbaar in wc papier, dus de keuze is reuze ;).

X- die sla ik even over.

Y- Yoghurt, ook weer een van de dingen die hier niet in de Nederlandse vorm te verkrijgen is. Alleen mierzoete drinkyoghurt. No thanks.

Z- Zo kan ik nog wel even doorgaan, zowel letterlijk als figuurlijk. De ABC kan nog veel langer en gelukkig ben ik nog nog net niet op de helft van mn reis. Zo kan ik dus nog wel even door gaan!

Goed, dat was dan mijn blog deel 4 op een creatieve wijze. Ik denk dat jullie het er wel uit op kunnen maken, maar ik vermaak me dus nog prima. Heb afgelopen tijd veel met anderen samen gereisd en het grappige is ook dat je veel mensen vroeg of laat weer ergens tegen het lijf loopt. De plannen voor komende tijd zijn nog een aantal plekken in Bolivia (oa Amazone en Lake Titicaca). Daarna volgt Peru, met uiteraard Cuszo en Machu Picchu. Na Peru volgt Ecuador en dan Colombia. Geen idee hoeveel tijd alles gaat kosten en waar ik precies wanneer ben, meer dan een week vooruit plannen heeft in de meeste gevallen toch geen zin. Hoewel ik dus 'al' op de helft ben valt er nog zo veel te doen en te zien dat de gedachte aan naar huis gaan nog lang niet aan de orde is!!!

Tot de volgende blog en wederom bedankt voor alle leuke reacties op de vorige.

Liefs, Leo

Het is weer tijd voor een update, dit keer vanuit Santiago - hoofdstad van Chili. Voor degene die nu een kaart er bij pakt kan zien dat het een behoorlijk stuk noordelijker is dan de vorige keer. Al lijkt het nog maar een piepstukje op de gehele kaart van Zuid Amerika. Maar geloof me, ik heb weer heel wat bussen urenlang van binnen mogen zien om hier te zijn. Kortom: veel gezien, beleefd en te vertellen.

De vorige blog schreef ik vanuit Ushuaia - el fin del mundo. Heb daar uiteindelijk een erg leuke tijd gehad. Veel verschillende leuke mensen ontmoet en daar verschillende dingen mee gedaan. Van walks tot een cerveza del Beagle in de Irish pub.

Vervolgens ben ik via een korte tussenstop in El Calefate doorgetrokken naar Puerto Natales. M'n eerste echte plek in Chili. In Puerto Natales zelf is - afgezien van wat leuke restaurantjes- geen bal te beleven. Toch komen hier duizenden toeristen omdat het de uitvalsbasis is naar National Parc Torres del Paine. Degene die vorige keer gegoogled hebben zien de jaloersmakende plaatjes misschien nog voor zich. Torres del Paine is een enorm natuurpark waar je vooral trekkings kan doen. De meest populaire is de W-trek van 5 dagen in de vorm van een W, dus vandaar de naam. Volgens iedereen moet het een geweldig avontuur zijn, dus ook ik moet dat natuurlijk gedaan hebben. De meeste mensen sjouwen tijdens de W een heel overlevingspakket mee inclusief tent, slaapzak en eten om ook gratis te kunnen kamperen in het park. Maar de meeste lopen ook samen en kunnen zo het gewicht wat verdelen. Helaas had ik geen buddy en na een paar van die loodzware rugzakken gevoeld te hebben besloot ik voor de semi-prinsessen optie te gaan om het wel leuk te houden. Deze semi-prinsessen optie is het huren van een opgezette tent en slaapzak in het park. Zo hoefde ik 'alleen' een kookset, eten en kleding voor die 5 dagen mee te nemen. En ik heb 5 dagen mogen ervaren dat dat toch ook best een gewicht is ;). De W lopen zonder buddy is geen enkel probleem. Verdwalen is onmogelijk aangezien er maar 1 pad is en er heel veel mensen lopen. Dus ook aan gezelschap geen gebrek omdat iedereen min of meer hetzelfde doet. 'S avonds tijdens het koken zit je gezellig te kletsen met mensen van over de hele wereld. Stel je overigens niks voor bij het woord koken, want alles wat je eet moet je ook meeslepen dus zo heb ik 4 avonden rijst gegeten zonder vlees, groente of een fatsoenlijk sausje. Back to basic.

Het is verder erg lastig om beschrijven wat de W tocht nou precies is, behalve dat het één groot avontuur is en je 5 dagen in een geweldig landschap bent. Van azuurblauwe meren, tot gletsjers en geweldige uitzichtpunten over de valleien. De tocht op zich is goed te doen qua zwaarte en afstanden. Maar vooral de weersomstandigheden kunnen het van een leuke tot een helse tocht maken. Zo heb ik tijdens het lopen windstoten gehad waarbij je je letterlijk vast moest klampen om niet om te vallen maar ook een heerlijk zonnetje. Één dag - uiteraard de dag met de meeste km af te leggen - was echt een overlevingstocht. Die dag heeft het eigenlijk alleen maar geregend, gehageld en/of gesneeuwt. Nou zijn we in NL aardig wat gewend, maar als je de hele dag over stenen moet klimmen, door rivieren moet lopen, enorme plassen over moet zien te komen en compleet doorweekt bent wordt het toch op een gegeven moment écht zwaar. En om het verhaal compleet te maken heb ik toch de conclusie moeten trekken dat ik mn wandelschoenen te klein heb gekocht. Waar in Ushuaia nog een voorzichtige blijdschap was naar die dingen heb ik ze hier vervloekt, gehaat en ging ik nog liever op slippers verder lopen. Zeker omdat er op dag 2 al een mega blaar op mn hiel zat en mn voeten zo opgezet waren dat ik de schoenen nauwelijks meer aan kreeg. Je weet zeker dat je je niet aanstelt als mensen 's avonds zeggen 'oh my god, your feet look terrible, do you need anything?'. Ik durf te zeggen dat ik weet hoe die chinezen met die opgebonden voeten zich voelen.

Maar, na die 5 dagen kan je wel met een oprecht gevoel zeggen dat je de W 'gesurvived' hebt. En uiteindelijk is alle inspanning het meer dan waard als je op het einde de 3 Torres bergen ziet met een azuurblauw meer en een condor (=roofvogel) er tussendoor ziet vliegen. Geweldig! Een must do dat Torres del Paine.

Nadat ik weer veilig in Puerto Natales aangekomen was ben ik doorgegaan naar El Calefate (Argentinië). Daar stond het volgende natuurwonder te wachten: gletsjer Perito Moreno, geloof de 3 na grootste gletsjer ter wereld. Ondanks dat mn voeten zich nog in hun helingsproces bevonden na de W besloot ik om een 'mini-trekking' op de gletsjer te doen. Het woord 'trekking' is erg groot voor dat wat het nou eigenlijk was, maar in dit geval niet erg. Met van die ijzers met punten onder je schoen (crampions) wandel je in een groep over een stukje van de gletsjer. Toch wel erg speciaal om er zo op te staan en het helder blauwe ijs van de gletser te zien. Maar het meest indrukwekkende is wel dat de Perito Moreno een enorme bewegende gletsjer is. Iedere dag beweegt het 2 (of 3?) meter met als gevolg dat het aan alle kanten kraakt en er zo nu en dan enorme stukken van de gletsjer af brokkelen. Ik denk dat het misschien zowel qua formaat als geluid hetzelfde is met het instorten van een flatgebouw. Heel bizar om mee te maken en na een tijdje wordt het een soort spel om te ontdekken waar het gekraak vandaan komt en waar er misschien minuten later weer een instorting komt. En als er dan weer een stuk instort volgt er een soort tsunami op het meer waar de gletsjer in eindigt en dus ook overal ijsblokken in liggen. Uren kan je er naar blijven kijken zonder je te vervelen. Perito Moreno mag van mij in ieder geval absoluut op het lijstje natuurwonder blijven!

En om in de buurt van deze speciale plek toch een spoor van mezelf achter te laten ben ik 'per ongeluk' mn wandelschoenen vergeten in het hostel. Uiteraard wel nadat ik nieuwe heb gekocht. Je kan je voorstellen dat ik de oude nog geen enkel moment gemist heb ;).

Na El Calefate volgde een 31uur durende busreis naar Bariloche in het Lake District van Argentinië. Bekend van Willy en Max die hier de nodige wintersporttripjes hebben gemaakt. Het lijkt in dit gebied ook echt alsof je in de Alpen bent. Overal zijn van die duitse houten huizen en op het mainsquare van Bariloche kan met een St. Bernard hond op de foto (waarom? Geen idee). In de omgeving zijn veel luxe hotels en resorts te vinden. Nietsvermoedend ben ik blijkbaar bij de meest bekende (hotel Llao Llao) naar binnen gestapt met de vraag of ik even mocht plassen. Dat ging dus mooi niet door en ik moest maar naar een 'public toilet'. Kinderachtig dacht ik nog, maar later begreep ik waarom aangezien oa de president daar regelmatig een nachtje door brengt.... Helaas lag er in Bariloche geen vlokje sneeuw, maar er blijven genoeg leuke dingen over. Met de skilift naar boven en zonnen met een biertje of een wandeling naar uitzichtpunten op allerlei meren in de omgeving bijvoorbeeld. Het hostel waar ik zat was ook erg leuk dus veel met mensen samen ondernomen. Zo ook een roadtrip naar alle meren in de omgeving met een gehuurde auto met 2 belgen, een NL-er en Zwitser. Een perfecte dag.

Na 5 dagen Bariloche heb ik weer de overstap naar Chili gemaakt naar Puerto Varas aan de voet van de vulkaan Osorno. Maar dat bleek toch wat meer uitgestorven te zijn als ik had verwacht. Het hoogseizoen is hier bijna over en dus ook minder te doen. Ik zou dagen moeten wachten tot ik een leuke tour kon ondernemen. En toen bleek dat mn hostel ook een suffe duitse kolonie bleek te zijn met 2 hele grote enge honden en klassieke muziek dacht ik: wegwezen! Dus snel de volgende ochtend door naar Pucón.

Pucón ligt aan de voet van de vulkaan Villarica en daar draait ook bijna alles om. En..... laat die nou net 3 weken geleden uitgebarsten zijn sinds tientallen jaren. En om het verhaal wederom compleet te maken was de Villarica de dag dat ik aan kwam wéér opnieuw actief waardoor er mogelijk in een van de volgende dagen een eruptie zou kunnen volgen. Klinkt gevaarlijk, maar het was absoluut veilig in Pucón en voor het geval er een eruptie zou komen moesten we een tasje klaar hebben staan. Maar helaas, ondanks dat de vulkaan 5 dagen bleef roken is er geen nieuwe eruptie geweest in de tijd dat ik er was. Had een mooi verhaal en fotoserie kunnen worden. Ondanks dat de vulkaan niet mee deed heb ik in Pucon een super tijd gehad. Van tevoren was ik al gewaarschuwd dat iedereen hier langer blijft dan gepland vanwege de fijne sfeer en gave dingen om te doen. En zo was het precies. In het hostel was een perfecte ontspannen sfeer waar iedereen met iedereen om ging. Zo ontstonden er spontane bbq's, was het lekker hangen op het strand maar ook de plaatselijke bar is ons niet ontgaan. Naast ontspanning moest er natuurlijk ook gewerkt worden, want ondanks dat de Villarica vulkaan niet te beklimmen was kon er wel een andere vulkaan beklommen worden. Pittige tocht maar een geweldige ervaring als je eenmaal op de top staan en een enorme krater met gletsjer ziet. En als je je omdraait een rokende Villarica vulkaan die boven de wolken uit komt. In 1 woord: wauw. Daarnaast ben ik gaan 'hydrospeeden' waar je met een soort bodyboard een wilde rivier mee af daalt. Hilarisch.

Ondanks dat ik in Pucon aan een natuur'ramp' ben 'ontsnapt' blijft er toch nog 1 ramp bestaan: spaans spreken. Ik denk dat ik dit onderwerp voortaan ook maar niet meer op neem in mn blog. Geloof me, ik doe nog steeds mijn best, maar het ????-gehalte blijft toch erg hoog. Zeker in Chili waar mensen met een vreselijk accent schijnen te spreken (ik hoor het verschil nauwelijks want ik versta toch maar enkel woordjes). Desondanks red ik me toch aardig, maar wie weet is een extra lesje op een later moment geen overbodige luxe. Tot die tijd blijf ik proberen en (hoogstwaarschijnlijk) hele rare dingen uitkramen.

Goed, dat was weer een behoorlijk verhaal maar daar ontkom je niet aan met zoveel moois. Bedankt voor alle leuke reacties op de vorige blog. Ik blijf mn best doen om het bij te houden! Tot de volgende blog....

Liefs, Leonie

Hola chicos y chicas,

Blijft leuk dat men elkaar hier zo aanspreekt. Hier een 2e blog vanuit een speciale plek: 'El fin del Mundo' - Ushuaia in Tierra del Fuego (vuurland) in Argentinië. Ushuaia, oftewel, de meest zuidelijkste stad op aarde waar vroeger gevangenen naar werden verbannen, bekend van het Beagle channel en vanuit hier begin je een trip naar Antartica. Oftewel, van nog geen week geleden een miljoenenstad (vertrek Buenos Aires) naar oneindige vlaktes, dagenlange busreizen, onverharde wegen en minus tenminste 20 graden.

Maar eerste terug in de tijd, om de blogs een beetje logisch te houden. Dus: terug naar Buenos Aires en de eerste indrukken. Al snel in de eerste week van de taalcursus heb ik besloten om nog een week er aan vast te plakken. Samen met het Duitse meisje die ook in mijn groep en hostel zat. Van een groep zijn we overgestapt naar individuele lessen (goedkoper en je leert meer specifiek wat je zelf aangeeft). Om een lang verhaal kort te maken heeft de extra week zeker een hoop spaanse kennis opgeleverd, maar nog steeds voel ik me een hopeloze dwaas op spaans gebied. Ik begrijp zeker meer dan voorheen, maar 'in het echt' gaat het zo enorm snel en als je wil vragen of je je aansluiting nog gaat halen na 5 uur vertraging met de bus heb je natuurlijk volkomen niks aan dat je jezelf kan voorstellen, wat over je hobbies en familie kan vertellen of uitlegt wat je plannen voor het weekend zijn. Blijven oefenen, oefenen en hopen dat er iemand wat kan vertalen is dus vooral het motto. Verder heb ik een leuke tijd gehad in Buenos Aires. Naast de les was er iedere dag genoeg tijd om wat te ondernemen. Van een rondleiding in Casa Rosada (Parlementsgebouw met het bekende Evita balkon) tot verdwaald zijn in de Recolleta op zoek naar het graf van Evita. Dat laatste is overigens wel een hilarisch verhaal. Ik liep dapper zonder me te laten informeren die begraafplaats op en na een half uur dwalen tussen de enorme graven had ik dat verdomde graf van Evita nog niet gevonden. Maar... Ook de weg naar de in-/uitgang was ik volkomen kwijt en liep ik waarschijnlijk alleen maar rondjes. Als ik Pacman was had ongetwijfeld veel levels en punten gehaald. Maar, een uur verder en vloekend op de hitte, gebrek aan bordjes en m'n eigen actie heb ik het gevonden hoor! En het was niet eens een spectaculair graf. Maar toch vlakbij de gehele familie Duarte geweest, een must-do in (don't cry for me) Argentina. Twee volle weken Buenos Aires waren voor mij meer dan genoeg. Alles gezien en gedaan in de stad wat ik wilde en tenslotte kom ik op te reizen en dus kon ik niet wachten om écht op pad te gaan.

Eerste bestemming: Puerto Madryn in het noorden van Patagonië. In de winter de place to be om whales te spotten, maar helaas zit ik niet in het walvisseizoen. Dus voor mij bleven de sealions, sea-elephants en pinguïns over. Ook Free Willy zou voorbij kunnen komen rond deze tijd, maar helaas liet hij zich niet zien. Wel heb ik al tientallen 'guanaca's' gezien, het broertje van de Lama. Al dat wildlife heb ik voornamelijk gezien op een tour naar Peninsula Valdes. Maar de Guanaca's lopen hier eigenlijk overal langs de weg rond. Naast Peninsula Valdes heb ik vanuit Puerto Madryn ook een ochtendje kunnen snorkelen met de sealions. Als een mummie verpakt in een enorm dik wetsuit (zee is koud, water komt vanuit Antartica) was het een half uur varen naar de plek waar een hele kolonie sealions zat. Tijdens het snorkelen kon je echt spelen met de sealions, ze komen op je af, je kan ze 'knuffelen'/aanraken en zijn heel nieuwsgierig. Helaas was onze groep aardig groot waardoor iedereen zich steeds op hetzelfde beest stortte en het vervolgens complete chaos werd. Resultaat: iedereen zwom over, op en tegen elkaar en een sealion die snel de benen (vinnen?) nam. Dus rustig je kans afwachten op een klein afstandje was de beste tactiek en gaf een aantal mooie ervaringen. En dat voor mij als niet echte dierenvriend. Dapper he?

Puerto Madryn is verder ook een leuk stadje waar ook veel locals van hun vakantie genieten. Een lange boulevard, groot strand maar ook heel veel wind. In combinatie met het koude water dus niet altijd geschikt voor hele stranddagen, maar als de wind wat stiller is wel goed uit te houden. Al met al dus een leuke tijd gehad in Puerto Madryn en ook de nodige mensen ontmoet. Wel heeft iedereen zijn eigen plannen, dus een echte reismaat tot nu toe nog niet gevonden.

Vanuit Puerto Madryn besloot ik -ondanks de mega afstand- een bus te boeken naar Ushuaia, zoals eerder geschreven 'el fin del mundo'. Om er te komen is een busreis van zo'n 36 uur nodig inclusief een overstap in Rio Gallagos, 3 bordercrossings tussen Argentinië en Chili en een Ferry. Een belevenis op zich dus om in Ushuaia te komen. Helaas kwam er bij die busreis ook nog 5uur vertraging bij kijken waardoor ik eigenlijk de aansluiting in Rio Gallagos naar Ushuaia gemist had, maar gelukkig wachten de bussen hier gewoon op elkaar. Dat wist ik alleen niet, dus al met al een behoorlijk (gestresst) avontuur die reis. Onderweg wel mn ogen uitgekeken; van eindeloze grasvlaktes verandert het landschap naar bergtoppen met sneeuw. Echt het gevoel van het einde van de wereld dus.

Ushuaia is verder een leuke stad, maar ook een toeristische trekpleister voor de rijkere reizigers. Dure hotels, winkels en bussen met chinezen en amerikanen. In de winter kan je hier skieën, maar nu ligt er nog lang niet genoeg sneeuw. Flink koud kan het hier wel zijn en het voornamelijk de trekkings in de omgeving zijn nu populair. Zo ben ik gister met een groepje fransen de hele dag in het National Parc Tierra del Fuego gaan wandelen. Super gaaf en deed me veel denken aan Nieuw Zeeland. Langs verlate baaien, door wilde bossen en prachtige meren. Het weer verandert hier continu, dus zo loop je in de zon en nog geen 5 minuten later regent het weer. Vanmiddag ga ik met hetzelfde groepje maar een gletsjer lopen en de dag erna volgt een trek naar een meer (Laguna Esmeralda) in de omgeving. Ondanks mijn weerstand tegen het meezeulen van die enorme gevaartes van wandelschoenen heb ik ze hier wel echt nodig. Langzamerhand veranderd mijn verhouding naar die dingen naar haat naar een soort van liefde ;).

Verder ben ik er niet onderuit gekomen om toch wat meer te gaan plannen om te voorkomen dat ik straks 6 maanden in Argentinië zit. Op de bonnefooi reizen is toch te vaak in mijn nadeel gebleken aangezien bussen of hostels vaak vol zitten met als gevolg dat je moet wachten of uitwijken naar dure alternatieven. Dus vanaf vrijdag vlieg ik naar El Calefate en vanuit daar reis ik verder naar Puerto Natales (Torres del Paine National Parc), Perito Moreno Glacier en El Chalten. Allemaal nog in het zuiden van Patagonië in Chili en Argentinie. De geïnteresseerden moeten maar even googelen voor wat indrukken (pas op: ze zijn heel mooi ;)).

Zoals ik al zei heb ik nog geen echte reismaat gevonden, maar aan gezelschap geen gebrek. In ieder hostel of onderweg zijn genoeg leuke mensen van over de hele wereld en iedereen staat open voor een gesprek of om samen dingen te ondernemen. Van koken tot activiteiten of simpelweg een spotgoedkoop Argentijns wijntje te drinken.

Samengevat, alles gaat hier prima en time flies! Al bijna een maand onderweg. De reacties op mn vorige blog zijn erg leuk om te krijgen, dus ik blijf mijn best doen om het up to date te houden!

Liefs, Leonie

Het avontuur is begonnen, na lang 'wachten' en 2 weken lang afscheidsborrels en -diners was het dan eindelijk 30-01-2015. Bestemming: Zuid Amerika (voelt als: bestemming onbekend). Duur: ruim 6 maanden. BAM.

De voorbereiding van m'n reis was als een race tegen de klok. Alles is goed geregeld (hoop ik), maar vooral last minute. Zo moest ik in de trein naar Schiphol nog m'n autoverzekering stop zetten. Toen ik eindelijk in die vliegtuigstoel zat was er no way back: loslaten en gaan. Vanaf het moment dat het vliegtuig de lucht in ging lukte dat vrij snel. Maar daar kwam gelijk het volgende voor in de plaats: de rollercoaster van gedachtes die variëren van 'my god, wat ga ik doen. ALLEEN! WAAROM?' tot een soort gevoel van onoverwinnelijkheid en 'laat het avontuur maar komen'. Maar dat hoort er bij en de twijfels gaan weer weg als je er eenmaal bent.

Na een lange vlucht via de USA met overstap in Philadelphia en Miami, zonder schermpje/films (!), ben ik veilig aangekomen in Buenos Aires. Altijd een goed gevoel als je het vliegtuig verlaat en er een heerlijk temperatuurtje op je af komt. Het is hier zo rond de 30 graden met een heerlijk briesje (Sorry. De Nederlandse lente komt vast snel!). Nog beter is het wanneer eenmaal die visum stempel in je paspoort staat. Gelukkig ging dat allemaal zonder gedoe en had de nogal fel ogende douane mevrouw een goed humeur. Er kon zelfs een lach vanaf.

Na een verfrissende douche in het hostel ben ik door de stad gaan lopen. Veel oude klassieke gebouwen, terrasjes en razend verkeer. Vrij westers dus ook. Met het verschil dat men hier echt geen woord Engels spreekt. Spaans, Spaans, Spaans. Alsof ik weer in Azië ben waar je ook geen woord verstaat van de taal om je heen. Dus vanaf moment 1 ben ik blij met de keuze voor een Spaanse taalcursus. Via het hostel heb ik de volgende dag een aantal meiden leren kennen met wie ik op stap ben gegaan. Slenteren door schattige en kleurrijke wijken met marktjes om lekker rond te neuzen. Inclusief de (overduidelijk toeristische) tangodansers op straat en een Maradona look a like met wie je op de foto kan.

Over het algemeen voel je je veilig op straat, maar Buenos Aires kan ook een onveilige stad kan zijn in bepaalde buurten. Als toerist kan je dus niet zomaar overal heenlopen zonder risico op zakkenrollen of andere ongein. Ook de locals zie je in bepaalde wijken veel met hun arm over hun tas lopen of de rugzak op de buik. Dus goed opletten wat je doet en niet de naïeve toerist uithangen dus.

Sinds afgelopen maandag ben ik begonnen met de taalcursus. De taalschool (El Pasaje) zit een kwartiertje lopen van mijn hostel. Een Duits meisje uit mn kamer doet ook dezelfde cursus dus afgelopen maandag liepen we braaf naar onze '1e schooldag'. En zo voelde het ook. Aangezien we beide geen woord Spaans spreken werden we ingedeeld in het officiële en tevens enige kneuzenklasje. Toen de les begon en de lerares enthousiast in het Spaans losbarste dacht ik: my god, dit wordt een ramp. Mijn hoofd was één groot vraagteken en ik kon alleen maar denken 'hoe ga ik dit overleven'. Maar gelukkig ging de lerares al snel over op Engels en verdwenen de meeste vraagtekens. Relax en focus dus. Een paar uur verder kon ik mezelf introduceren en de standaard vragen stellen. Zo 'snel' kan het dus gaan. Hoe dan ook worden mn hersens flink gekraakt want om dingen te begrijpen moet continu switchen tussen Spaans, Engels en Nederlands. Regelmatig valt het kwartje dan ook nog een paar minuten later als er wat wordt uitgelegd. Maar vooralsnog kan ik ook na dag 2 aardig meekomen. Al blijft het nog steeds meer chinees als je wil begrijpen wat mensen op straat zeggen. Misschien dus maar een week extra boeken..

Naast de cursus die van 10u tot 14u duurt, is er in de middag of avond altijd wel wat te beleven. Van dingen bekijken, naar een muziekfestival (La bomba de Tiempo) gaan tot luieren in het park of een empenada eten. En... huiswerk maken natuurlijk.

Voor de komende weken blijft het lastig om een plan te maken. Ik wil niet te lang blijven hangen in Buenos Aires, maar toch is dat Spaans vrij onmisbaar. Luxe keuzes, maar toch lastig om te maken. Maar ik heb nog even rustig om er over na te denken...

Zo, dat was mijn eerste teken van leven vanuit Zuid Amerika. Een hele andere wereld dan Australië, Nieuw Zeeland of Azië. Maar ik denk dat ik mezelf hier wel kan vermaken ;).

Liefs, Leonie